ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္သည္ မယံုၾကည္ …

ေျပာျပန္ရင္လည္း ေအာင္မင္းတုိ႔ လြန္ရာက်ဦးမယ္ … အဲ ဝန္မင္းေရ … ေဆာရီးဗ်ာ … ေဆာရီး … သူ႔ဘာသာ တထိန္းထိန္း နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ရထားဝန္ႀကီးကို ရြဲ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္ ျမန္မာစကားထဲ ေအာင္မင္း ဆိုတာႀကီးက ပါလာသလဲ ဆိုတာ ကိုတာေတလည္း လင္ဂြစ္စတစ္ သုေတသီ မဟုတ္ေလေတာ့ ေျပာတတ္ဘူးဗ်ား။ ကဲ … ကိုတာေတကေန ကိုလွ်ာရွည္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေတာ္ၾကာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ ခင္းတဲ့ ဝန္မင္းႀကီးလို အားလံုးက ဝိုင္းသမတာ ခံေနရမွျဖင့္။
အဟုတ္ကို … ေျပာျပန္ရင္လည္း ကိုတာေတတို႔ လြန္ရာက်ဦးမယ္။ ၾကည့္ေလ … ဇြန္လ တလလံုး မိုးေအးေအးနဲ႔ ေကြးမလား ဆို ရင္ထဲမွာ လွပ္လွပ္လွပ္လွပ္နဲ႔ ေကြးလို႔မရ၊ ထုိင္လို႔မရ … ဆရာမႀကီး ၾကည္ေအး ကဗ်ာေလး ငွားရြတ္ရရင္ အိပ္ရာ ေတြလည္း ေၾကမြတြန္႔လိပ္ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္ … ေပါ့ … ဆရာမႀကီးကေတာ့ တကယ္ညစ္မညစ္ မသိဘူး၊ ကိုတာေတကေတာ့ ေပ်ာ္တာကို သူမ်ား အျမင္ကတ္မစိုးလို႔ ဟန္လုပ္ၿပီး ညစ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာပါ။
မဒမ္ေတက ကိုတာေတ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး “ေတာ့္ငယ္ရည္းစားနဲ႔ facebook ေပၚမွာ ျပန္ေတြ႕ရလို႔ ၾကည္ႏူးေနတာ မဟုတ္လား” ဆိုတဲ့ မသကၤာမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ရန္ရွာလို႔ မနည္းကို ရွင္းျပထားရတာ။ “မဟုတ္ရပါဘူးကြယ္ … ယူရို ၂၀၁၂ မွာ စပိန္ ဖလားရသြားလို႔ပါ” ဆိုၿပီး သူနားမလည္တဲ့ ေဘာလံုး ေဝါဟာရေတြနဲ႔ ႀကိတ္မွ ၿငိမ္သြားေတာ့တာ။ ဒါေတာင္မွ “ဒါဆုိ ေတာ္ ေဘာပြဲႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား၊ ေပး ႏုိင္တဲ့ ပိုက္ဆံ” ဆိုလို႔ ခြက်ရေသးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ကိုတာေတက မီဒီယာသမားပါဆို ဘယ္ႏွယ့္ ေဘာပြဲေလာင္းတတ္မွာတုန္း။ မသကာ ေဘာဒိုင္ကိုင္တယ္ဆို ေတာ္ေသး။
တကယ္ေတာ့ ဟုတ္သေလ … ဇြန္လကုန္ကစလို႔ ကိုတာေတ့တသက္ တရုတ္သိုင္းဝတၳဳ အတြဲ ၄၀ စာေလာက္ ခုတ္ေန ထစ္ေနခဲ့တဲ့ စာေပစိစစ္ေရး ဆိုသဟာႀကီး ပင္စင္ယူေတာ့မယ္ ဆိုတာကိုး။ မေပ်ာ္ရွိမလား။ ကိုတာေတက ဒီမီဒီယာ ဆိုတဲ့ ဟာေလးနဲ႔ပဲ လုပ္စားတတ္တဲ့ဟာ။ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေတြလို NGO လည္း လုပ္မစားတတ္ဘူးေလ။
အဲ … ေျပာရင္းကကို ေခ်ာ္ေတာေငါ့ျပန္ၿပီ။ အဲသလို ဇြန္တလလံုး ကိုတာေတတုိ႔ မီဒီယာသမားေတြ လည္ပင္း သစ္ကုလားအုပ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာကိုမွ မေထာက္ … ၊ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုန္းသတၱဝါထဲမွာ အႀကီးဆံုးေသာ သတၱဝါႀကီးရဲ႕ တစံုတရာကို ဝုတ္ဝုတ္လို႔ ေဟာင္တဲ့အေကာင္ ခပ္ငယ္ငယ္ တေကာင္က ေမွ်ာ္ခဲ့ရတာကိုမွ မေထာက္ ဆိုၿပီး ေရးခ်င္တာ၊ ကိုတာေတတို႔ အယ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ရိုင္းတယ္ဆိုၿပီး ေငါက္မစိုးလို႔ ေရးေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ကိုတာေတတို႔ ဘဝမ်ားမွာ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္သည္ မယံုၾကည္ … ရင္မွာ ေဝဒနာ ပြင့္ခက္အဝါအနီ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပဲ ညည္းရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ရင္မွာ ေဝဒနာကေတာ့ ပြင့္ခက္ အဝါအနီတင္မကဘူး အစိမ္းေတြေကာ၊ အျပာေတြေကာ၊ လိေမၼာ္၊ ခရမ္း သက္တံေရာင္စံု ကြန္႔ျမဴးေနၿပီ … ေၾသာ္ ဝန္ႀကီးရယ္ … လုပ္ရက္တယ္။ ဝန္ႀကီးတင္မကဘူး ျပန္ၾကားေရး တဌာနလံုး လုပ္ရက္တယ္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေအးေလ … ခမ်ာမ်ားမလဲ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြေကာ၊ ဥေရာပေတြေကာ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ ဘယ့္ႏွယ္ ခုတ္သလဲဆုိတာ လိုက္ေလ့လာေနရတဲ့အတြက္ ေပးထားတဲ့ ကတိ မတည္ႏုိင္ေသးတာ ထင္ပါရဲ႕လို႔ အခုတေလာ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ အေကာင္းျမင္သမား စတုိင္ဖမ္းၿပီး ကိုတာေတ ျမင္ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ …
ဒီသို႔ေသာ္က ေတာ္ေတာ့္ကို ခြက်တဲ့ သို႔ေသာ္ပဲ။ ကိုတာေတက ဘယ္လိုပဲ အေကာင္းျမင္ခ်င္ျမင္ခ်င္ … ရွာႀကံျမင္ခ်င္ေသာ္ ျငားလည္း အဲဒီအေကာင္းဆိုတာကို ရွာမေတြ႕တာ ခက္တယ္။
ၾကည့္လိုက္ေလ … သမၼတႀကီးကစလို႔ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႀကီးအလယ္ … မိမိတို႔ အဆံုး … အဲ အစိုးရမင္းေတြ လႊင့္တဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြ နားေထာင္ရတာမ်ားလို႔ ေယာင္သြားတာပါ၊ ေျပာခ်င္တာက ျပည္သူေတြ အဆံုး … တတုိင္းလံုး တျပည္လံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတဲ့စကားကို တြင္တြင္ႀကီး အသံုးျပဳေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီ ျပန္ၾကာေရး တဌာနတည္း ဘယ့္ႏွယ္ ႏွာေစးေနရသတုန္း။ ဇြန္လထဲမွာ မိုးမိတာ မ်ားသြားလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥေရာပရာသီဥတု ျပင္းျပင္းဒဏ္ ခံလိုက္ရလို႔လား၊ ဒါမွဟုတ္ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ အေရွ႕အာရွတြင္းမွာ လည္ၾကတဲ့ ျပန္ၾကားေရးမင္းေတြ ခမ်ာ ညလံုးေပါက္ ကာရာအိုေက ဆိုခဲ့ၾကရလို႔လား … အဲေလ ႏွာေစးေရာဂါနဲ႔ေတာ့ မွားကုန္ၿပီ။
ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ့ ကိုတာေတက တဘက္သက္ႀကီး ေျပာသလို ျဖစ္ေနပါဦးမယ္။ သူတို႔ ခမ်ာမ်ားမွာလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတဲ့ ေရစီးထဲ စတိေတာ့ ဝင္ေမ်ာၾကရွာပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလုိက္တဲ့ သတင္းစာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စာတမ္းဖတ္ပြဲဆိုလား တေလာက က်င္းပသြားတာ။ ေနာက္တခုေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကလည္း ထူးဆန္းပါေပ့၊ မီဒီယာ သမား ေတြကို ေခၚသတိေပးတဲ့သူက ျပန္ၾကားေရးဝန္မင္း မဟုတ္ဘဲ ရန္ကုန္တုိင္း ေဒသႀကီး ဝန္ခ်ဳပ္တဲ့ဗ်ား၊ ေျပာင္းေတာ့ ေျပာင္းၾကရွာသား။ အမယ္ ညႊန္ခ်ဳပ္မင္းႀကီး တပါးဆို ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ေျပာေနက် စကားေတြ ဥေရာပႏုိင္ငံတခုကို ေျပာင္းၿပီး သြားေျပာလို႔ facebook ေပၚမွာ ပါးစပ္ေသနတ္၊ အဲ လက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ အပစ္ခံလိုက္ရပါေရာလား။ ဒီေတာ့လည္း ျပန္ၾကားေရးဌာန ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ ေျပာရမွာ ခက္လွခ်ည္ရဲ႕။
ေၾသာ္ … ခုေတာ့ ကိုတာေတတို႔ဘဝ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းပဲ … ဇြန္တလလံုး ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့သူက ဇူလိုင္လထဲကို ၂ ရက္ကေန ၃ ရက္ ဝင္တဲ့ထိ ဘာမွ ျဖစ္မလာေတာ့ မႈိင္ၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့လည္း မေနရပါဘူး။ မဒမ္ေတက ေရာက္လာျပန္တယ္။ “ဘာလဲ ကိုတာေတ … ေတာ့္ကို facebook ထဲက ေကာင္မေလးေတြက unfriend လုပ္လိုက္လို႔လား” တဲ့။ ဒီမိန္းမႏွယ္ အိုင္တီေခတ္ထဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္လာတဲ့ မီဒီယာသမားရဲ႕ မိန္းမ မေျပာရဘူး တခုခုဆို ဒီ facebook နဲ႔ပဲ ကိုင္ေပါက္ ေနေတာ့တာပဲ။ “စိစစ္ေရး မျဖဳတ္ေသးလို႔ေဟ့” လို႔ ဘုမႈတ္ေတာ့လည္း သူက မယံုျပန္ဘူး … တဟားဟားရယ္ရင္း ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္မေနနဲ႔ … တဲ့။ အင္းေလ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ … ကိုတာေတတို႔ မီဒီယာသမားေတြ စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ နပန္းလံုး လာတာ တသက္လံုးပဲကို။ ခုမွ ဒင္းမျဖဳတ္ေသးလို႔ ဆိုတဲ့စကားက ယုတၱိမွ မရွိတာ၊ မဒမ္ေတကလည္း ေခသူမွ မဟုတ္ေပဘဲ။
“လာရႊီးမေနနဲ႔ … စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာ ဘယ္တုန္းက ျဖဳတ္ဘူးလို႔လဲ၊ ရွင္ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္တဲ့ က်မအေမ ရွင့္ေယာကၡမႀကီးသာ ေသရာက ျပန္ရွင္ခ်င္ ရွင္လာမယ္ … အိပ္မက္ မက္မေနနဲ႔ … က်မဟင္းခ်က္မလို႔၊ ရွင္ ကေလးထိန္း” ဆိုၿပီး ႏွပ္တြဲေလာင္းနဲ႔ ဂ်ဴနီယာေတကို လက္ထဲထည့္ရင္း တရစပ္ေျပာသြားေလရဲ႕။ အင္း သမၼတႀကီးကမွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကို နည္းနည္းခ်င္း၊ နည္းနည္းခ်င္း ေပးေဖာ္ရေသးတယ္ … မဒမ္ေတကေတာ့ ဘယ္လို အယူခံကိုမွ လက္ခံမယ့္ပံုမရဘူး။
ဒီေတာ့ ဘယ္ရမလဲ … ကိုတာေတတို႔ကလည္း ေခသူမွ မဟုတ္ေပဘဲ။ မိန္းမက ကေလးထိန္းဆို … ထိန္းၿပီးသား …၊ ငါးပိေဟ့ဆို က်ိဳၿပီးသား … အဲဒီလို မီးေသခ်က္ ဆိုေတာ့ ဂ်ဴနီယာေတကို သူ႔ကစားစရာေတြ အလယ္မွာ ခ်ထားရင္း ပိုက္ဆံမကုန္တဲ့ အေတြးကို ဆက္နယ္ခ်ဲ႕ေနလိုက္တယ္။
စဥ္းစားရင္းေတြးရင္း ေမးခြန္းေလးေတြ ေပၚလာပါပေကာလား။ ေဟမာေနဝင္းသီခ်င္း မဟုတ္ရပါဘူး။ တကယ္ပါ … အခုမ်ားေတာ့ သူတုိ႔ ျပန္ၾကားေရးက ဟိုဂ်ာနယ္ကို တရားစြဲလိုက္၊ ဒီဂ်ာနယ္ကို ယာယီနားလိုက္၊ ဒီစာအုပ္တုိက္ကို ခဏ ပိတ္လိုက္နဲ႔ … မင္းသား ေခါင္းေဆာင္း ခၽြတ္ျပ ေနၾကတာ … ၾကည့္ပါဦး။ အစကေတာ့ ကိုတာေတက တကယ့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ထင္မိတာ၊ လတ္စသတ္ေတာ့ ခရုသင္းစြဲေနတဲ့ ဆင္မည္းႀကီးကိုး။ ကိုတာေတတို႔သာ ပံုလာလာေျပာတုိင္း ယံုမိေနတာပ။
ဘာတဲ့ ဆူပူလႈံ႕ေဆာ္မႈကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေရးအသားေတြ၊ ပံုေတြ ေၾကာင့္ဆိုလား …။ တေလာက အယ္ဒီတာမင္းႀကီး တပါး တရားစြဲ ခံလိုက္ရ ပါေရာလား။ ကိုတာေတ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီအယ္ဒီတာ မင္းႀကီးႏွယ္ တရားရံုးမွာ ေမးခြန္းေလး ဘာေလး မထုတ္ဘူးလား … လို႔။ ကိုတာေတေတာ့ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူတို႔ ျပန္ၾကားေရးက ထုတ္တဲ့ သတင္းစာထဲ ေခါင္းမည္းမည္း ႀကီးနဲ႔ ေရးထည့္လိုက္လို႔ ေလာင္ေနတဲ့မီးခဲ ယပ္ခပ္သလို ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ တရားမစြဲၾကဘူးလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ တကယ္ေမးရဲလို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ စဥ္းစားရင္းေတြးရင္း ေမးခြန္းေလးေတြ ေပၚလာတာပါ ဆိုမွ။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား … သတင္းစာ ႏွစ္ပတ္ပိတ္တို႔ … သတင္းစာ ယာယီထုတ္ေဝခြင့္ ရပ္ဆုိင္းတို႔ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတြ ျမန္မာ အဘိဓာန္ထဲမွာမွ မရွိေပဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ဥပေဒအထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး ဆိုေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ဝန္မင္းေတြကေတာ့ ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန မီးသတ္ေလွခါးေလး ေထာင္ၿပီး ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တက္ခ်င္လည္း တက္ၾကေပမေပါ့ …။ အဲဒီေတာ့ ဒင္းတို႔က အလ်င္ ဥပေဒဆိုတာႀကီးရဲ႕ အထက္ကို ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနၾက ေပမေပါ့ေလ။
ေမွ်ာ္ရင္းေမွ်ာ္ရင္း … ေဝဒနာ ရင္မွာ အပြင့္အခက္ ေရာင္စံုနဲ႔ ဟတ္ေကာ့ႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကရတာကေတာ့ ကိုတာေတတုိ႔ မီဒီယာသမား ေတြသာပ။