ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ၊ ဇူလုိင္လထဲမွာ ကာလကတၱားျမိဳ႕အခ်ဳပ္ေထာင္မယ္ ဘုန္းၾကီးအခ်ဳပ္ ခံေနရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။ ဒီအခါက အဂၤလိပ္အစိုးရက ဘုန္းၾကီးကို အိႏိၵယျပည္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၂၆ အရ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးျပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲပို႕လို႕ ကိုယ္ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း
အေကာင္းခ်ရေတာ႕တာေပါ႕ေလ …………..
ဇူလိုင္လေပမယ္႕ ကာလကတၱား ရာသီဥတုက အလြန္တရာပူအိုက္ေတာ႕ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ လည္း ေန႕ေရာညပါဆိုသလို ပန္ကာေအာက္က မခြါႏို္င္ဘဲ ထိုင္ျပီး ေန႕ႏွင္႕ည အခ်ိန္ကိုျဖဳံးေနရတယ္။
အခ်ဳပ္ခန္းထဲေနရေပမယ္႕ မဆိုးလွပါဘူး ။ သူတို႕ဆီက အခ်ဳပ္ခန္းက က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းပါပဲ ၊ ပန္ကာတြင္မကဘူး ၊ ေရခိ်ဳးခန္းေတြ ဘာေတြနဲ႕မို႕ ေနရတာ မဆင္းရဲလွဘူး ။ ဘုန္းၾကီးနဲ႕အတူ ကံတူအက်ိဳးေပးအက်ဥ္းသမားမ်ားလည္းရွိၾကေသးတယ္။
ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးက ၄ ေယာက္ ၊ အဂၤလိပ္ ၂ ေယာက္နဲ႕ျမန္မာမူဆလင္ ကာစင္ဆိုသူ တစ္ေယာက္ ေပါင္း ရွစ္ေယာက္နဲ႕ေပါ႕ေလ ၊ အခ်င္းခ်င္းမ်ိဳးမတူၾကေပမယ္႕ အေရးၾကံဳေနရတဲ႕ အခါက်ေတာ့ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ခင္ခင္မင္မင္နဲ႕ ကံပစ္ခ်သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနလာလိုက္ၾကတာ ေထာင္သက္တန္း တစ္လခြဲအခ်ိန္အတိပင္ ရွိလာခဲ႕တယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာ စကားစပ္မိရာ ေျပာၾကရာက ျမန္မာျပည္က အိႏၵိယကို စစ္ေျပးလာခဲ႕ၾကတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းကို စပ္မိလို႕ေျပာရင္း ေမာင္ကာစင္က လိႈက္လွဲေသာမ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႕ တပည္႕ေတာ္တို႕ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဂြါလႏိၵရ္ျမိဳ႕က ကုလားတစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ အေတာ္အႏွိပ္စက္ခံ ေနရတယ္ဘုရား။ တပည္႕ေတာ္လည္း ကယ္မလို႕ ၾကိဳးစားေနတုန္း ခုလိုအခ်ဳပ္ခံရတဲ႕ ဘ၀ကို ေရာက္ လာတာနဲ႕
မေအာင္ျမင္ခဲ႕ေတာ႕ဘူး ဘုရားလို႕ ေျပာေတာ႕ ဘုန္းၾကီးမွာ နဂိုကတည္ အမိ်ဳးသားေရး စိ္တ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနတဲ႕သူဆိုေတာ႕ ဒီစကားၾကားရတာ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုပဲ မိန္းေမာေတြေဝ သြားမိတယ္။
ကာစင္ကိုလည္း ဒီကုလားဒိန္ဟာ အမိ်ဳးသားစိတ္ ရွိသားဘဲလို႔ ဝမ္းေျမာက္မိတယ္။ တစ္ခါ ေတြးေဝမိျပန္တယ္။
မြတ္ဆလင္ ဘာသာဝင္သူတစ္ဦးက ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းၾကီးကို ဒီစကားမ်ိဳး ဘာသ ေဘာနဲ႔ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာပါလိမ္႔လို႔ လဲစဥ္းစားတယ္။
ဒီေကာင္ဟာ အစိုးရရဲ႕ သူလွ်ိဳတစ္ေယာက္မို႔ ငါ႔သေဘာေတြကို အဘက္ဘက္က စံုစမ္းတာမ်ား လားနဲ႔ ဝါဝါဒ ျဖစ္မိတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးက သူ႔ကိုေမးတယ္။
‘ ကဲ မင္းေတြ႔ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦးကာစင္‘။
တပည္႔ေတာ္ဟာ စစ္တေကာင္းက ဂြါလႏိၵရ္ျမိဳ႕ကို လာခဲ႔ပါတယ္။ ဂြၢါလႏၵိဳင္ျမိဳ႕က်ေတာ႔ တည္းခိုစရာ ရွာပါသည္။ ဒါနဲ႔ (IndoBrumen) အင္ဒိုဘားမင္း ထမင္းဆိုင္ဆိုတာ ေတြ႕ရတာနဲ႔ ဒို႔ ျမန္မာ မူဆလင္အတြက္ အသင္႔ေလ်ာ္ဆံုးပဲဆိုျပီး နာမည္စာလံုးေၾကာင္႔ ဝမ္းသာအားရ မိတယ္ဘုရား…
‘ ဆိုင္ကလဲ အေတာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိပါတယ္။ ညက်ေတာ႔ ဆိုင္ရွင္ ေခၚေတာ႔ကုလားၾကီးက
တပည္႔ေတာ္ကို ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႔ စကားေရာေဖာေရာ လာလုပ္တယ္။‘
ဆိုင္ရွင္ေခၚေတာ႔ ေဟ႔ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းစရာၾကီး မိန္းမ မလိုခ်င္ဘူးလား ‘
ကြ်န္ေတာက ခင္ဗ်ားတို႔ ကုလားမေတြ ဆီန႔ံမဆလာနံ ေထာင္းေထာင္းထေနတာ က်ဳပ္ဘာ လုပ္ဖို႔လဲ မလိုခ်င္ဘူး ‘ ခပ္ဆပ္ဆပ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
မင္းလုိက္ၾကည္႔စမ္းပါလို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို တပည္႔ေတာ္လက္ကို အတင္းဆြဲျပီး အထဲကို ေခၚသြင္း သြားတယ္။ တပည္႔ေတာ္ကိုလည္း ဒီေခၚေတာကို နဲနဲလန္႔လာသလို ခပ္ဖိမ္းဖိမ္းနဲ႔ပဲ သူဆြဲေခၚရာ ပါသြားပါ တယ္။
ဒါေပမယ္႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ဆာရီဝတ္ထားတဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ကို
မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႔ရတာနဲ႔ တပည္႔ေတာ္ အံ႔အားသင္႔ေနတုန္း ဆိုင္ရွင္ေခၚေတာက ျမန္မာစကား ျပတ္ျပတ္သားသားနဲ႔ …..‘ ကဲ ေဟ႔ေကာင္ ၾကည္႔စမ္း။ ဒါဟာ ဆီစိမ္းေစာ္ ၊ မဆလာေစာနံ႔တဲ႔ ကုလားမမ်ိဳးလားလို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ
မင္းကိုအခန္းထဲက ကန္ထုတ္မေနပါရေစနဲ႔ မာရကြ်တ္ ‘ လုိ႔ ဆဲလိုက္ေသးတယ္။
ကေလးမမွာ လံုးၾကီးေပါက္လွ၊ ရုပ္ကလဲေခ်ာတယ္။ မ်က္နွာၾကည္႔ရတာ သူ႔နဂိုလွေနတဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ဆင္းရဲေနတဲ႔ ဒုကၡအရိပ္ေတြကို တပည္႔ေတာ္ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါပင္မဲ႔ တပည္႔ေတာ္လည္း သေဘာက်ေတာ႔ ေခၚေတာၾကီး ေငြ ၁၀ က်ပ္ ထုတ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ကုလားၾကီး ေက်နပ္သြားတယ္။ တံခါးေတာင္ ပိတ္သြားလိုက္ေသးတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္း က်န္ရစ္ေရာ တပည္႔ေတာ္ ေျခကိုဖတ္ျပီး ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ေတြ ေျပာျပီး သူ႕ကို
ကယ္ဆယ္ဖို႔ အေၾကာင္းေတာင္းပန္တယ္။
တပည္႔ေတာ္လည္း ေခၚေတာနဲ႔ လိုက္သြားၾကတဲ႔ ျမန္မာသမီးေတြရဲ႕ ဒုကၡရာဇဝင္ေတြၾကားဖူး၊
သိဖူးထားေတာ႔ အခုလို ေတြ႔ေနရတဲ႔ ဗမာအမ်ိဳးသမီးကို တပည္႔ေတာ္ ေပ်ာ္ခ်င္စိတ္ ေတာင္ခ်ဳပ္တီးျပီး ဘာမွ
မက်ဴးလြန္ေတာ႔ဘူး ၊ သနားလိုက္တာမွလြန္ပါေရာ….
ဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္က‘ ကဲ ငါခုေန ကယ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ မင္းဘာသာ မင္းအဆင္သင္႔သလို ေျပးခ်င္ေျပးႏိုင္ေအာင္ ေရာ႔ ေငြ ငါးဆယ္လို႔ ေပးခဲ႔ျပီး တပည္႔ေတာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ မိုးလင္းေတာ႔ အဲသလို ေမာင္ကာစင္ေျပာတဲ႔ စကားေတြ
နားေထာင္ရင္း ဒီျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ အမ်ိဳးေရးေၾကာင္႔ ဘုန္းၾကီးမ်က္ေစ႔အစံုဟာ ေမွာင္အတိက်သြားတယ္။
ခံျပင္းေနတဲ႔ စိတ္ေတြ လွိဳင္းထေနလို႔ ကာစင္ကိုေတာင္ မင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ဖမ္းတာလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကိုေတာင္ မေမးလိုက္မိဘူး။
ဘုန္းၾကီးမွာ လက္ငင္း အဖမ္းအဆီးအခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံေနရျခင္းေၾကာင္႔သာ ေနလိုက္ရတယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆိုရင္ ညတြင္းခ်င္း ဂၢါလန္ဒိုကို လိုက္သြားမွာအမွန္ပဲ။ ကယ္သူေဝးရင္ မိန္းကေလး ေတာ႔ ငရဲတြင္းမွာ နစ္ခ်င္တိုင္း နစ္ေနေတာ႔မွာပဲ။ ဟယ္ ကံအတိုင္းေပါ႔။ငါကယ္ခ်င္ေပမယ္႔ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခု၊
ဘုရားေသာ္မွ လ်စ္လ်ဴျပဳရတာေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေအာ္သနားပါဘိလို႔
ကရုဏာေတြ ျပင္းထန္ လာေတာ႔တယ္။
အဲသလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ နက္ျဖန္ဘုန္းၾကီးကို ေထာင္ေျပာင္းဖို႔ အမိန္႔က်လာတာနဲ႔ ကာစင္နဲ႔
စကားျပတ္သြားၾကေရာ။
ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းေတာ႔ ဘုန္းၾကီးကို ဆိုင္ရာစစ္ပုလိပ္ ပန္ခ်ာပီတစ္စု ေထာင္ေျပာင္းဖို႔
လာေခၚၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာင္းရမယ္။ ပို႔မယ္ ဆိုတာေတြ ဘာမွ အသိမေပးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ ဆီမွာပါတဲ႔ မီးရထား ပတ္(စ္)လက္မွတ္ကို အမွတ္မထင္ ၾကည႔္ရျခင္းအားျဖင္႔ ဒီ ကာလကတၱားမွ အာသံျပည္ ဆီးလ္ခ်ာျမိဳ႕သို႔လို႔ ေရးသားထားလို႔သာ ငါ အာသံျပည္ ဆီးလ္မ်ားေထာင္ကို သြားရမွာကိုးလို႔ သိရတာ။
ဘုန္းၾကီးကို လာျပီးေခၚေဆာင္တဲ႔ စစ္ပုလိပ္ ပန္ခ်ာပိေတြက မူလက အိႏိၵယပုလိပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာျပည္က အစိုးရနဲ႔ အတူတူဆုတ္ခြာလာၾကတဲ႔ စစ္ေျပးပုလိပ္မ်ားျဖစ္တယ္။ ျမန္မာကို အေတာ္ညႇာတာစိတ္ ရွိၾကပါတယ္။ ဝတၲရားအတိုင္း ဘုန္းၾကီးကို လာေခၚတာကလြဲရင္ ဘယ္လိုမွ အေႏွာင္႔အယွက္ မေပးၾကဘူး။
ဘုန္းၾကီးအလိုကို လုိက္တယ္။ ေကြ်းေမြးေစာင္႔ေရွာက္ၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းၾကီးက စိတ္တိုခိုက္နဲ႔ ၾကံဳရင္ သူတို႔ကို ကေလာ္ထုတ္လိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ချမာဗ်ာ အျပံဳးမပ်က္ၾကရွာပါဘူး။ အေတာ္သည္းခံႏုိင္တဲ႔ ပန္ခ်ာပီေတြပါပဲ။
ည ၁၀ နာရီ အခ်ိန္က်ေတာ႔ကာလကတၱားျမိဳ႕ ရွယ္လဒါ ဘူတာၾကီးက စစ္မီးရထားၾကီးစီးျပီး ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ မနက္လင္း အရုဏ္တက္မွာ သေဘၤာလမ္း ရထားလမ္းဆံုရာ ဂြါလႏၵိဳရ္ ေရာက္ၾကတယ္။
ဂြါလႏၵိဳရ္ဆိုတဲ႔ နာမည္လဲၾကားေရာ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဒကာၾကီးရယ္။ ကာစင္ေျပာတဲ႔ ကိုယ္႔
အမ်ိဳးသမီးကေလး သတိရျပီး၊ သူ႔ကိစၥက အျမဲတေစ သတိရျပီး ႏွိဳးဆြေနတာေၾကာင္႔ အခ်ဳပ္တန္း လန္းနဲ႔ငါဘယ္လို ၾကံရပါ႔၊ ကံမ ရင္လဲ ဟန္က်မွာပဲ ၊ ဟယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေတာ႔မေလွ်ာ႔ေသာလံု႔လနဲ႔ ကေလးမကို လူစပါးၾကီးပါးစပ္ထဲ႕ ဆြဲႏွဳတ္ျပီး ကယ္ဆယ္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္လို႕ သႏိၷဌာန္ခ် လိုက္ တယ္။
အာသန္(ဆီလ္ခ်ာ)ကို သြားရမွာ ဂြါလႏၵိဳရ္မွာ ရထားကဆင္းျပီး ေရေၾကာင္းခရီးတစ္တန္ ရွိေနတာကို၊
ဒီေတာ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔စီးမယ္႔ SAMPOR (စံပူး)ဆိုတဲ႔ သေဘၤာကလဲ ညေန ၂ နာရီမွ ထြက္မွာမို႔ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ ကံလို႔ဆိုပါေတာ္႔ ၉ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ၾကိဳးစားႏုိင္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔လဲ ဂြါလႏၵိဳရ္ ခ်ထားတဲ႔ ပုလိပ္ကင္႔ (CAMP)မွာ အနားယူၾကရတယ္။ ဂြါလႏၵိဳရ္မွာ ခ်ထားတဲ႔ ပုလိပ္အရာရွိေတြကလဲ ျမန္မာျပည္က စစ္ေျပးပုလိပ္ေတြပင္ မ်ားပါတယ္။
စစ္ပုလိပ္တုိ႔၏ အၾကီးအကဲ ကပၸတိန္လုပ္သူ ပန္ခ်ာပီၾကီးကလဲ ျမန္မာျပည္(ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕) အစိုးရ ဟုိက္စကူးေက်ာင္းမွာ ဆရာလုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ခု ပုလိပ္လုပ္ေနေပမယ္႔ ေက်ာင္းဆရာ အဂၤါနဲ႔ညီစြာ အမူအရာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ျမန္မာစကားကို ျမန္မာစာနဲ႔တကြ ျမန္မာပညာတတ္ေလာက္ကို တတ္ကြ်မ္းသူတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ဘုန္းၾကီးကို သူ ဦးခုိက္ဝတ္ခ်တယ္။ ဆြမ္းလုပ္ေကြ်း လွဴဒါန္းတယ္။ ဘုန္းၾကီးကလဲ စစ္ပုလိပ္ ကပၸတိန္ၾကီးရဲ႔ မြန္ျမတ္တဲ႔စိတ္ကို သိရတာနဲ႔ ကေလးမကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ ရေအာင္ ‘ ကပၸတိန္ၾကီး ၊ ဒီဂြါလႏၵိဳရ္မွာ ျဖစ္ပြားတဲ႔ ရာဇဝတ္မႈအားလံုးကို ခင္ဗ်ားတို႔ အေရးယူႏုိင္သလား‘
ကပၸတိန္ၾကီးက ‘ မွန္ပါ။ တပည္႔ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္‘
ဘုန္ၾကီးက ‘ ဒါျဖင္႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖမ္းႏုိင္တာေပါ႔ ‘ ကပၸတိန္ၾကီးက ‘ မွန္ပါ၊ ဘာအေၾကာင္းထူး ရွိလို႔ပါလဲဘုရား‘
ဘုန္းၾကီးက ‘ ဒီလို ကပၸတိန္ၾကီးရဲ႕ ၊ ဘုန္းၾကီးတို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဒီဂြါလႏိၵဳရ္မွာ တဏွာကြ်န္ ခံေနရတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိသလား၊ တဏွာကြ်န္ ဆိုတာေကာ ခင္ဗ်ားနားလည္ရဲ႕လား ‘ ပန္ခ်ာပီ ကပၸတိန္ၾကီးက ျပံဳးျပီး‘
တပည္႔ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒီသတင္းကို တပည္႔ေတာ္ အံ႔ၾသလို႔ပါ‘ ေျပာျပီး ေတြေဝစဥ္
စားေနေလသည္။
ျပီးမွ တစ္ဖန္ ‘ ဒီကိစၥဟာ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး၊ ဒီျမိဳ႕မွာ တပည္႔ေတာ္တို႔ဟာ ထံုးလိုေခ် ေရလိုေႏွာက္ျပီး သြားလာေနတဲ႔ လူေတြပဲ ‘
ဘုန္းၾကီးက ‘ ခင္ဗ်ားက ဟုတ္မယ္မထင္ပင္မယ္႔ ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ ေနရာႏွင္႔တကြ အိမ္နံပါတ္၊ ဆုိင္နံပါတ္ပါ ခိုင္ခုိင္လံုလံုသတင္းရထားလို႔ပါ ‘ လို႔ စိတ္ပါလက္ပါ အေရးယူးျပီး သူတို႔နဲ႔အတူ ဘုန္းၾကီးပါ ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ မနက္ ၈ နာရီ ရွိေနျပီ။ ဘုန္းၾကီးတစ္ကိုယ္တည္းပဲ ထမင္းဆိုင္ ဟုိတယ္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားျပီး
အတြင္းကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္တယ္။ အတြင္းမွာ ဆုိင္ရွင္ ေခၚေတာကို ေတြ႔ရတယ္။
လတ္စသတ္ေတာ႔ ဒီစပါးၾကီးကုိး။ တို႔အမ်ိဳးသမီးကို ရန္သူမေကာင္းဆိုးဝါးလို ႏွိပ္စက္ေနတာ
‘ ကုန္းလဲပိုးေသးရဲ႔ ၊ ေလွ်ာ္လဲဆင္းေသရဲ႕‘ အင္း ငါကယ္ႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းျပီး ဆုိင္တြင္းလဲ ဝင္ေတာ႔ ဆိုင္ရွင္ (လူစပါးၾကီး)က လားလား ျပာျပာသလဲ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြမ်ား ထိုင္ေနရာ ထလာျပီး ျမန္မာလို ‘ၾကြပါအံုးဦးဇင္း၊ ၾကြပါ၊ ျမန္မာျပည္က လာတာလား၊ ကြ်န္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေနလာပါ တယ္။ ဘုန္းၾကီးကို ျပဳစုတက္ပါတယ္။
ဘုန္းၾကီးကလဲ သူ႔ကို ျပံဳးျပျပီး အတြင္းဘက္ကို အမွတ္တမဲ႔ အကဲခတ္ၾကည္႔ရျင္း ေကာ္ဖီခြက္
မွာလိုက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးအသံကို ၾကားလို႔နဲ႔တူတယ္။ အတြင္းခန္း ဝါးထရံေပါက္ကေနျပီး မိန္းမမ်က္လံုး ႏွစ္လံုး စိုက္ၾကည္႔ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဘုန္းၾကီး အဲဒီမ်က္လံုးအကဲကို (လူစပါးၾကီး)ရဲ႕ အလစ္အလစ္မွာ မင္းကို ငါျမင္တယ္ဆိုတဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ရတယ္။ သူကလည္း သိတဲ႔လကၡဏာကို ျပသလိုပဲ ဘုန္းၾကီးထင္တယ္။ကဲ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ္ေလ ကာစင္ေျပာတဲ႔အတိုင္း တကယ္႔ငရဲတြင္း က်ေနသလို ဒုကၡခံ ေနရတာ မွန္ေပလိမ္႔မယ္၊ မဟုတ္ေတာ႔လည္း ေရာက္တာေပါ႔လို႕ ပိုင္းျဖတ္ျပီး ဆိုင္ဝထြက္ျပီး ပုလိပ္ေတြ ကို အခ်က္ျပလုိက္တယ္။ ကပၸတိန္ၾကီးနဲ႔ပုလိပ္မ်ား ဝင္လာၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္ လူ႔စပါးၾကီး အံ႔အားသင္႔ေနတုန္း ကပၸတိန္ၾကီးက အိမ္တြင္းဝင္ရွာမယ္လုပ္ေရာ၊ လူ႔စပါးၾကီးက မခံရပ္ႏိုင္တဲ႔ အမူအရာနဲ႔ ‘ ဘယ္႔ႏွယ္လဲ ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင္႔ က်ဳပ္တို႔မယားရွိေနတဲ႔ အတြင္းခန္းကို ဝင္ခ်င္သလဲ ‘ လို႔လည္း ေျပာျပီး တားေရာ ကပၸတိန္ၾကီး က လူ႕စပါးၾကီးပါးႏွစ္ဘက္ကို ေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔အားကုန္တီးလိုက္တာ
သြားေတြကၽြတ္ထြက္မတတ္နာသြားတာေပါ့...။
အဲဒီလိုတ၀ံုး၀ံုး တဒိုင္းဒိုင္း ျဖစ္ေနတုန္း ကာစင္ေျပာတဲ့အမိ်ဳးသမီးကေလးေျပးထြက္လာတာပါပဲ။
အသားျဖဴျဖဴ၊ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ျမန္မာမေခ်ာေခ်ာကေလးပါပဲ။ဒီလိုလွတာ
ေခ်ာတာကေလးကိုေတာင္မွ စပါးၾကီးတို႔ႏိွပ္စက္ေသးရင္အၾကည္းတန္ အရုပ္ဆိုးတဲ့ ျမန္မာမမ်ား ကုလားယူမိမွျဖင့္ မေတြးမိေအာင္ဒုကၡေတြ႕မွာပါဘဲ။
ကေလးမကေလးဟာဘုန္းၾကီးေရွ႕မွာ ထိုင္ျပီး ကန္ေတာ့ရင္း ငိုလိုက္တာမွ ရိႈက္ၾကီးတငင္ေပါ့။
စာေရးဆရာေျပာေျပာရရင္ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ထမင္းဆိုင္ တစ္ခုလံုးပါ ေပါေလာေမ်ာ ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာင္းစီးသလို ဆင္းေနေတာ့တယ္လို ဆိုခ်င္တာပဲ။
ဘုန္းၾကီးကေမးျမန္းတာကို ျပန္ေျဖတဲ့ အသံဟာလည္းငိုရင္း ရိႈက္ေနတဲ့ အရိႈက္ၾကားက နစ္နစ္ျပီး စကားလံုးဖမ္းမရေအာင္ကိုဘဲ ေပ်ာက္ေနေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႕ဆိုင္ရွင္(စပါးၾကီး)လက္ထိပ္ခတ္ျပီး ကေလးမကိုပုလိပ္ကင့္ကို(Camp)ကိုေခၚလာခဲ့ၾကတယ္။
၀ိုင္းေနၾကတဲ့ စပါးၾကီးမ်ိဳးေတြဆိုတာလည္း ဆိုင္ေရွ႔မွာအံုလိုေပါ့။ အားမတန္လို႔မာန္ေလွ်ာ့ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမိ်ဳးေတြေပါ့ေလ။
ပုလိပ္စခန္းေရာက္မွေတာင္ ဆိုင္ရွင္နဲ႔မိ်ဳးတူ စပါးၾကီးေတြလာၾကေသးတယ္။ ဘုန္းၾကီးကိုေတာင္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ၾကေသး။
̎ဘုန္းၾကီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ဘာေတာ္သလဲ...̎တဲ့။
̎ငါ့ညီမငယ္ေတာ္တယ္̎လို႔မာမာေျပာလိုက္တယ္။
ကပၸတိန္ၾကီးခြင့္ျပဳခ်က္အရ ဘုန္းၾကီးက ကေလးမကိုစစ္ေဆးရတာေပါ့။ကေလးမရဲ့ အစစ္ခံခ်က္ ေတြကလို ိုရင္းေျပာရရင္̎ဒကာမေလး
နာမည္ေျပာစမ္း၊̎ တပည့္ေတာ္မနာမည္ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ပါဘုရား။̎
ဘုန္းၾကီးစိတ္ထဲမွာ အင္းနံမည္ကလည္း ႏုလုိက္တာ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ၊ ရုပ္ဆင္းအဂၤါက
လည္းဆိုဖြယ္ရာမရွိ နာမည္နဲ႔ရုပ္နဲ႔လိုက္ေအာင္ တင္႔တယ္သူ၊ တို႔ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးကို စပါးၾကီး ကုလားက မတန္မရာ ရစ္ပတ္ၾကိတ္ေခ်၊ ေၾကခ်င္တိုင္း ေၾကေအာင္ျပဳျပီး သူမ်ိဳခ်င္တိုင္း၊ မ်ိဳရံုမက ျမန္မာ ကကို ရန္သူလို သေဘာထားကာ အျခားစပါးၾကီးေတြကိုလည္း မ်ိဳေစ၊၀ါးေစ၊ ေငြေၾကးလည္းရေအာင္ စီးပြားရွာေသးတယ္။
ေအာ္ခင္ညႊန္႔ႏြယ္
… ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ ..ပတၱျမားတစ္လံုး၊ လူယုတ္မာေတြရဲ႕ လက္မွာ ဆံုးရသလို
တယ္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းပါကလား။ ငါတို႔ျမန္မာ အမ်ိဳးသားငယ္၊ အမ်ိဳးသားၾကီး ၊ ေငြရွင္အရင္းရွင္ေတြ ဟာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္တဲ႔ နည္းေကာင္းလမ္းေကာင္းမ်ား ၾကံစည္ၾကေရာေပါ႔။
စည္းစိမ္ခံေနေဖာ္သာရတယ္၊ ကုန္႐ံွဳးမွာ ေငြ႐ံွဳးမွာေလာက္ကိုသာ ပူပင္ၾကတယ္။ လူမ်ိဳးေရး
ဆံုးရွံဳးေနတာကိုေတာ႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႕ေနႏုိင္ရံုတြင္သာမက သူတို႔ကပင္ မ်က္ႏွာငယ္ ဂုဏ္ငယ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မထင္မရွား ေပ်ာ္ပါးျပီးေနေတာ႔ ႐ိုးေတာ႔ေဟာင္းေတာ႔ ပစ္လိုက္ၾကေသးတယ္... လို႔ တစ္ေနရာကို စိုက္ၾကည္႔ျပီး ေတြးေနလိုက္တာ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္း ဆက္မေမးမိဘူး။ကပၸတိန္ၾကီးက‘
ဘာေတြ စဥ္းစားေနသလဲဘုရား၊ ဆက္ျပီး စစ္ေမးပါဦး ‘ ဆိုတဲ႔ အသံၾကားေတာ႔မွ သတိရျပီး
ဆက္ေမးရေတာ႔တာေပါ႔ေလ။
‘ ကဲ မင္းမိဘ၊ မင္းဇာတိနဲ႔ မင္းအျဖစ္အပ်က္ကေလး ေျပာစမ္းပါဦး၊ မင္းမိဘေတြေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။‘ အဲသည္လိုလဲ ဘုန္းၾကီးေမးေရာ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္မွာ အေတာ္ကို စိတ္ထိခုိက္ဟန္ရွိရဲ႕ အီကနဲရွိဳက္ျပီး လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ငိုလိုက္တာခုထိ ဘုန္းၾကီးျမင္မိေသးတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ ယိုစီးမႈဟာ ပတ္ဝန္းက်င္က
ပန္ခ်ာပိေတြနဲ႔ သံဃာရင္႔မၾကီး ျဖစ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔ရဲ႕ က႐ုဏ မ်က္ရည္စက္တို႔ကို ဖိတ္ေခၚသလို စိတ္ထိခိုက္ျပီး မ်က္ရည္လည္တဲ႔သူလဲ လည္ရတာေပါ႔...။
ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ ကေလးမနဲ႔ဟာ လူမ်ိဳးေသြးက ဆက္စပ္ေနေတာ႔ တိုင္းတစ္ပါးမွာ လူမ်ိဳးျခား အႏွိပ္အစက္ခံရလို႔ ခုလို ေသာက၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆေတြျဖစ္ျပီး ငိုေၾကြးေနတာ ျမင္ရတယ္ဆိုရင္ ပန္ခ်ာပီေတြ အဖို႔မွာ မ်က္ရည္လည္ရံုလည္ေပမယ္႔ ဘုန္းၾကီးအဖို႔ကေတာ႔ သတိထားလို႔ မရႏိုင္ေအာင္ မ်က္လံုးအိမ္တြင္းက
ပူေႏြးတဲ႔ မ်က္ရည္ တေတြေတြက်ဆင္းမိပါတယ္။ သံဃာနဲ႔မ်က္ရည္ တစ္ကယ္ ေတာ႔
အဆင္မေျပလွဘူးေပါ႔ေလ.... ဒါနဲ႔ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္က ငိုရင္း သူ႔ဇာတ္သူလွန္တာေပါ႔ေလ။
‘ တပည္႔ေတာ္မ မိဘမ်ားနံမည္က ဦးသန္းေမာင္နဲ႔ ေဒၚခင္ညႊန္႔ပါ။ ဟသၤာတ ဒီစၾကိတ္ ေရၾကည္ျမိဳ႕အပုိင္ ( ...) အိမ္ေျခ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ႔ ရြာၾကီးကပါ။
တပည္႔ေတာ္မ မိဘမ်ားက အက်ိဳးေပးေနတဲ႔ အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ လယ္ဧက ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။
သားသမီးဆိုတာေတာ႔ တပည္႔ေတာ္မ တစ္ေယာက္ထဲပဲ၊ အိမ္မွာလည္း ကုန္စံုဆိုင္ၾကီး ဖြင္႔ထားေသးတယ္။
ျမိဳ႕က ေစ်းအတိုင္း ေရာင္းေတာ႔ အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းပါတယ္။ တပည္႔ေတာ္မကို ေတာ႔ ေရၾကည္ျမိဳ႕ အစိုးရေက်ာင္းမွ ထားပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၆ တန္း ေအာင္ျပီးတဲ႔အထိ ေနခဲ႔ရပါ တယ္။
ဒီကုလားကေတာ႔ (ဒီကုလားၾကီးကေတာ႔ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ကို မ်ိဳေနသာ စပါးၾကီးကို ဆိုလိုသည္) ပုသိမ္ျမိဳ႕ ေျမႏုလမ္းမွာ လက္ကားကုန္စံုဆိုင္ၾကီးမ်ား ဖြင္႔ပါတယ္။ တစ္ေန႔ တပည္႔ေတာ္မ တို႔ရြာေရာက္ျပီး တပည္႔ေတာမတို႔ဆိုင္ကလည္း ရြာမွာ ဆိုင္ၾကီးဆိုေတာ႔ သူတို႔က ေဖာက္သည္အျဖစ္ အေရာင္းအဝယ္ဆက္လိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေဖေဖေမေမတို႔ကို သူတို႔ဆိုင္မွာ ဘာမဆိုယူေရာင္းပါ။ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ေပးပါမယ္၊
ေငြကိုလည္း လြယ္တဲ႔အခါမွ ေပးႏုိင္ပါတယ္၊ ဆက္ဆံၾကည္႔ပါလို႔ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
တပည္႔ေတာ္မရဲ႕ မိဘမ်ာကလည္း ေတာသူေတာသား လူ႐ိုးေတြဆိုေတာ႔ သားတစ္သာ ျမင္တယ္၊ ေၾကာ႔ကြင္း မျမင္ၾကေတာ႔ သူတို႔အဖို႔မွာ စားရကံၾကံဳလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲတယ္လို႔ေတာင္ထင္ ၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ ကံထူးတယ္ေပါ႔ေလ။
ဒီကုလားနဲ႔ ဆက္သြယ္ၾကတာပါပဲ။ ဒီကုလားရဲ႕ဆုိင္ၾကီးက လစဥ္ဆိုသလို တစ္ေထာင္၊ ေထာင္႔ ငါးရာဖိုးယူျပီး ေရာင္းၾကပါတယ္။ လူ႐ိုးေတြဆိုေတာ႔ စာရင္းအင္း မထားၾကဘူး။ ကုလားသူေဌးက မွတ္ထားျပီးေရာနဲ႔ ဒီလိုပဲေနၾကတာပဲ။ ေမေမက ဆိုင္ေရာင္း၊ေဖေဖကေတာ႔ ငါ ကုသိုလ္ဘက္အားထုတ္ ႏိုင္ဖို႔ ၾကံဖန္ျပီး မ
မယ္လူေပၚလာတာ၊ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ေစာင္႔မွပဲဆိုျပီး ဥပုသ္ေစာင္႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား နဲ႔ ဆိုင္ကိစၥဆိုရင္ ဘာမွ သူမသိေတာ႔ဘူးဘုရား။
လယ္ကလည္း ေရၾကီးလို႔ လယ္ခင္းေတြက ေကာင္းေကာင္းမရတဲ႔ႏွစ္ေတြနဲ႔ လာၾကံဳေတာ႔ ဆိုင္ ကလည္း အေရာင္းအဝယ္ ထိုင္းခ်င္တိုင္းထိုင္း၊ အ႐ွံဳးခံ ေရာင္းရတာကမ်ား ကုလားကေတာ႔ ကုန္ေကြ်း ေပးလ်က္က္ပါပဲ။
တပည္႔ေတာ္မကလည္း ေက်ာင္းေနရင္းမို႔ တစ္ခါတစ္ေလ သတိရတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကို ‘ ေမေမ
ကုလားေကြ်းေတြ တိတိက်က် ဘာမွမွတ္တာ မေတြ႔ဘူး၊ ႏွဳတ္နဲ႔မွတ္ဆိုတာလည္း တစ္ႏွစ္ တြက္မွန္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။
တစ္ေန႔ ႏွာေခါင္း က်ည္ေပြ႕ေတြ႔လိမ္႔မယ္လို႔ေတာင္ တပည္႔ေတာ္မ ႏွဳတ္က ထြက္ျပီး သတိေပးမိပါေသးတယ္။‘ေမေမတို႔ကေတာ႔ ကုလားကို အင္မတန္ယံုေနပါတယ္။ ‘ တို႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ ဆပ္သြား လည္း ကိစၥမရွိဘူး၊ ဆုိင္ဆိုတာ ေရာင္းမေကာင္းတဲ႔အခါ အေရာင္းအဝယ္ထိခိုက္တဲ႔အခါ ဒီလိုပဲခံရတာပဲ၊ တစ္ေန႔ ျပန္ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါ ခဏေလးနဲ႔ စီးပြားျပန္တက္လာလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္တို႕က ဆိုင္ အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ကုန္ကိုယူႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးတာကိုလည္း က်ဳပ္တို႔သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုင္ကို အျပတ္မခံႏိုင္ဘူး ၾကိဳးစားပါ၊ က်ဳပ္တို႔ကိုအားမနာပါနဲ႔‘ လုိ႔ေတာင္ ေမေမတို႔ကို ေျပာလႊတ္လိုက္ေသးတယ္နဲ႔ အဲသေလာက္ ေမေမတို႔က ကုလား ကိုသိၾကားတင္ျပီး ေန႔တိုင္း ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းၾကေသးတယ္ ဘုရား‘။
အဲ ဒုကၡျဖစ္ခ်င္လာေတာ႔တပည္႔ေတာ္ ေျခာက္တန္းေအာင္လို႔ ခုႏွစ္တန္းသင္ဆဲပါ။ ကုလားနဲ႔
ဆက္သြယ္လာလို႔ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆိုပါေတာ႔ဘုရား၊ တုိင္းျပည္ကလည္း စစ္ျဖစ္မယ္လို႔ လွဳပ္ရွား ဒီကုလား က စာရင္းစာအုပ္ၾကီး ပိုက္ျပီး ေရာက္လာပါတယ္။
အတိုခ်ဳပ္ေလွ်ာက္ထားပါမယ္ဘုရား။ ကုလားက စာရင္းျပျပီး အေၾကြး တစ္သိန္းငါးေသာင္း
အတိုးကဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ျပေတာ႔မွ တပည္႔ေတာ္မတို႔ သားအဖေတြမွာ မ်က္လံုးျပဴးကုန္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္သိန္းငါးေသာင္းဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေပမယ္႔ ကိုယ္မွာ
စာရင္းအင္းမရွိေတာ႔ ရွံဳးဘက္က ခ်ည္းေပါ႔။ ကုလားကလည္း အေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္တယ္။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔က
‘ ထိုမ်က္ႏွာလည္း ငဲ႔ပါဦး။ ဒီေလာက္ မဟုတ္ႏိုင္ပဲနဲ႔ ဒီစာရင္းဟာ မင္းတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကတာလဲ။ မူလကလည္း အတိုးယူဖို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ ေငြေခ်းတာမွ မဟုတ္ဘဲ ကုန္ေၾကြး မင္းတို႔ ေပးလို႔ယူတာပဲ။ တုိ႔ဟာ တစ္လတစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင္႔ငါးရာဖိုးထက္ ပိုယူတာ တစ္ခါမွ မရွိဘဲနဲ႔‘ လို႔ ေျပာတယ္။
ကုလားကလည္း ‘ ကုန္ေစ်းကို အေသမွတ္ထားလို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ဆိုင္ဖြင္႔ေနတာ
ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္တဲ႔အခါ တန္ဖိုးပိုက်လာတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အသိသားနဲ႔။
ေမေမကထပ္ျပီး ရွင္းျပပန္တယ္။ ‘ ေအးကြယ္ ေစ်းတက္လို႔ ပိုက်ပါဦး၊ တစ္လ တစ္ေထာင္ဖိုး ယူတဲ႔ အလွည္႔ကိုေတာင္ တစ္ေထာင္ျဖဳတ္ျပီး ေထာင္႔ငါးရာ မွန္မွန္ထားပါဦး ၊ တစ္လ ေထာင္႔ငါးရာ၊ တစ္ႏွစ္ တစ္ေသာင္း ၊၃ ႏွစ္ ငါးေသာင္းေလးေထာင္။ ကဲ ေျခာက္ေသာင္းပဲ ထားပါဦးေတာ႔ကြယ္၊ ခုေတာ႔ တစ္သိန္းငါးေသာင္း
အတိုးပါနဲ႔ဆိုရင္ အက်ိဳးနည္းေနပါပေကာလားကြယ္နဲ႔ ထိပ္ေျမြကိုက္တဲ႔ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ကုလားကိုတိုးလွိ်ဳးေတာင္ပန္ၾကတာေပါ႔ေလ…။
‘ ကုလားကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးေသသလိုနဲ႔ ေက်းဇူးကန္းတယ္။ က်ဳပ္ေကာင္းခဲ႔သမွ်ေတြ အလာကားပါ။
က်ဳပ္က စာရင္းနဲ႔ထားတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က စာရင္းမျပႏိုင္ဘူး ပါးစပ္က အရမ္းတြက္ျပေနတာ ကေတာ႔မွန္ရမယ္။
က်ဳပ္စာရင္းဟာ အစိုးရကို အျမတ္ေတာ္ေၾကးေပးေနတဲ႔ စာရင္းဗ်။ ဒီစာရင္းက မွားတယ္ေပါ႔ေလ။ ကဲရံုးၾကမွ သိမယ္လို႔ တစ္ခါၾကိမ္းလိုက္ရံုနဲ႔ပဲ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ျဖစ္သြားျပီး ရံုးဂတ္ဆိုရင္ ေၾကာျခမ္းေအာင္ ေၾကာက္ၾကေတာ႔ ဆိုင္ေရာ၊ လယ္ဧက ၃၀၀ ေက်ာ္ေရာ၊ တပည္႔ေတာ္ လက္ဝတ္လက္စား
ေရႊစိန္ေတြေရာ အကုန္လံုး ကုလားလက္ထိုးအပ္လုိက္ရ ပါတယ္ ဘုရား။‘
(အဲဒါဟာ စီးပြားေရးအားျဖင္႔ စပါးၾကီး (ကုလား)က ပထမ မ်ိဳျခင္းပဲ ဒကာၾကီး။)
အဲဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္လည္း ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရေရာ။ လူၾကီးမိဘေတြကလည္း ဘာလုပ္ရ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူး။ ေစ်းေတာင္းလည္း ေခါင္းေပၚ မတင္ဝံ႔ သူမ်ားအခစားအခိုင္းေစတို႔ကလည္း မျဖစ္၊ကူလီလည္း မထမ္းႏိုင္
ေနာက္ဆံုးျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲဆိုျပီး ေနတဲ႔အိမ္ကို ဒီကုလား ဆီမွာ ေပါင္းရျပန္တယ္။
အကုသိုလ္ဝင္လာေတာ႔ ဒီကရတဲ႔ေငြနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ဘာကိုင္ကိုင္ လံုးပါးပါးျပီး မၾကာခင္
ျပတ္သတ္သြားျပန္တာပါပဲ။
ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ေျပာတယ္ဘုရား။ ခုလို တို႔ရင္ပတ္ေပၚ ေရေႏြးအိုးတယ္ရင္ ပြက္ပြက္ဆူလာ လိမ္႔မယ္တဲ႔ ဘုရား။ အဲသေလာက္ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ပူေနသတဲ႕လို႔ ေျပာရင္း၊ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ ကေလးမဟာ ၾကံဳၾကံဳခ် ငိုျပန္ပါေရာ။
အဲဒါ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ရဲ႔ ဒုတိယမ်က္ရည္ မိုးသည္ထန္ျခင္းေပါ႔ေလ။ ေနာက္ ဆက္ ေျပာျပန္တယ္။‘ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာဘဲ ကုလားက အိမ္ကို ေၾကြးန႔သဲ ိမ္းေတာ႔မလိုလို ျဖစ္လာတာနဲ႔ အိမ္မဲ႔ယာမဲ႔
ဇရပ္ေပၚေနရမယ္႔အေျခဆိုက္ေနတုန္းမွာ ကုလားေရာက္လာျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ပါးစပ္ထြက္ရဲ လိုက္တာဘုရား။ ‘ ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္ေရာ၊လယ္ေရာ၊ေရႊေရာ အားလံုးျပန္ရမယ္။ ခင္ဗ်ားသမီးကို က်ဳပ္နဲ႔လက္ထပ္ပါေစလို႔‘ ေျပာေတာ႔ တပည္႔ေတာ္မ ေဒသၾကီးၾကီးနဲ႔ ေျဗာင္ဆဲခ်လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေမေမတို႔က နားခ်ပါတယ္။ ‘ သမီးရယ္ တို႔တစ္ေတြ အသက္ၾကီးမွ စီးပြားပ်က္ ျပီးအိမ္ေျခယာေျခမရွိ ဇရပ္ေပၚမွာ တက္ျပီး ေခြေသ ေသတာ ၾကည္႔ခ်င္သလား။ ညီအေဖမ်က္ႏွာလည္းဇီးရြက္ေလာက္ရွိေတာ႔တယ္။ တို႔မိဘေတြကို သနားျပီး ဒီကုလားကိုပဲ ယူလိုက္ပါ သမီးရယ္၊ တို႔မ်ိဳးရိုးမွာကုလားယူတဲ႔ ထံုးစံမရွိေပမယ္႔ ခုလို ဒုကၡျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကုလားယူရမလားလို႔ ကဲ႔ရဲ႕တဲ႕လူက ထမင္းမေကြ်းဘူး။
ကိုယ္ရွိမွ ကိုယ္စားရမွာ ကုလားကလည္း သိပ္ျပီး အသက္မၾကီးေသးပါဘူး။ ၃၈ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးသတဲ႔။ဒီေတာ႔ တို႔အေျခေကာင္းလာရင္ တုိ႔ရဲ႕ျမဳပ္ေနတဲ႔ ဂုဏ္ဟာ ျပန္ေပၚလာမွာဘဲ မဟုတ္လားလို႔အမ်ိဳးမ်ိဳးနားခ်တယ္။
သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အေမ႔စကား နားေထာင္လိုက္ ပါတယ္ဘုရား။
တစ္ရြာလံုးကလည္း စုတ္သတ္သတ္ေပါ႔ ဘုရား။ ဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္ ကုလားေနာက္ ပါရ ေတာ႔တာပဲ။
ကုလားနဲ႔အတူ ပုသိမ္ေျမႏုလမ္းမွာ ေနရပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ စီးပြားပ်က္မႈေၾကာင္႔ သမီးကုလား လက္အပ္လိုက္ရတဲ႔ အရွက္နဲ႔ စိတၱဇေၾကာင္႔ ေဖေဖ ေသဆံုးသြားရွာပါတယ္။ ေမေမကလည္း သမီးကို ကုလားနဲ႔သာ
ေပးစားရတယ္ စိတ္ေတာ႔ မခ်ိရွာပါဘူး သူလည္း ေဖေဖ႔လိုပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ေဖေဖ႔အတြက္ မခ်ိတာေရာ၊ စိတၱဇနာ အစံုေရာခံစားရျပီး ေဖေဖဆံုးျပီးလို႔ ၆ လ
ေလာက္အၾကာမွာ သူလည္း ေဖေဖေနာက္ လိုက္ရွာေတာ႔တာပါပဲ ဘုရား‘ လို႔ ေျပာျပီး တတိယ အၾကိမ္ ေျမာက္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ မ်က္ရည္မိုးသြင္သြင္ စီးျပန္တာပါပဲ ဒကာၾကီး ‘။
ဘုန္းၾကီးလည္း သံဃာနဲပမ်က္ရည္ အဆင္မေျပေပမယ္႔ က႐ုဏာ မ်က္ရည္ေတာ႔ လည္ရေသး
တာေပါ႔ေလ။
ကဲ ဆက္ေျပာပါဦးကြယ္။
ဒီကုလားျပည္ ဘယ္လိုေရာက္လာျပီး ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိပါရေစဦး ‘။
ခင္ညႊန္႔ႏြယ္က ငိုလ်က္ ဆက္ေျပာရွာတယ္‘
ဒီကုလား ယုတ္မာတာ္ေတြ တပည္႔ေတာ္ ေျပာရပါေတာ႔မယ္ ဘုရား။ ၆ လေလာက္ေတာ႔ မယားမွတ္မွတ္ သားမွတ္မွတ္ေပါင္းသင္းပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပည္႔ေတာ္ မရွက္ပါဘူး ဘုရား နားနဲ႔ မနာ ဖဝါးနဲ႔နာေတာ္မူပါ ‘။
‘ ပဋိသေႏၶအျမန္ရေအာင္ဆိုျပီး ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို စားစားျပီး မတရားက်င္႔နည္းေတြနဲ႔
တိရိစာၦန္လိုဆက္ဆံအားထုတ္လိုက္တာလည္း မေလွ်ာက္ရဲေတာ႔ပါဘူး ဘုရား‘ လုိ႔ ငိုျပန္တယ္။
ပန္ခ်ာပီကပၸတိန္ၾကီးက မသိမသာ မဲ႔ျပံဳး ျပံဳးျပီး ဘုန္းၾကီးမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဘုန္ၾကီးကေတာ႔ မျပဳံးအားႏုိင္ဘူး။ တိရစာၦန္ကုလား၊ ဒီလိုကုလားမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးလံုးကိုဘဲ ဘုန္းၾကီးေမတၲာမထားႏို္င္တဲ႔ ဘဝကိုေရာက္မိတာဘဲ။ခင္ညႊန္႔နြယ္က ဆက္ေၿပာၿပန္တယ္“
တပည့္ေတာ္မကလညး္ ပဋိသေႏၶမ႐ွိ ေနာက္က်ေတာ ့ဆိုင္က အၿခား ကုလား ၄ ေယာက္နဲ႕ အလွည့္က် အေပ်ာ္ခိုင္းၿပန္တယ္။.ၿငင္းဆန္ရင္ ပါးစပ္ကို အဝတ္နဲ႔စည္းၿပီး ေသလုမတတ္ ႐ိုက္ပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ကုလားငါးေယာက္ရဲ႕ ဘံုမယားအၿဖစ္နဲ႕တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ႕ရပါတယ္။အၿပင္ထြက္ခြင္႔လည္း
အလ်င္းမရပါဘူး။အဂၤလိပ္ေခတ္ဆိုေတာ႔ ဒီကုလားက အရာ႐ွိေတြ ဘာေတြ ေငြနဲ႔ေပါင္းသင္းေတာ႔ ကုလားမ်က္ႏွာကလည္း ၾကီးေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မမွာ ကယ္ႏိုင္မယ္႔လူ၊ အားကိုးႏိုင္မယ္႔လူ ၾကည္႔မေနႏိုင္ပါဘူး ဘုရား။ ေနာက္ ဂ်ပန္လည္းဝင္ လာေရာ ကုလားၿပည္ကို လိုက္ခဲ႔ရေတာ႔တာပါပဲ။
ေတာင္ကုတ္လမ္းကေနၿပီး ကုန္းေၾကာင္းခရီးထြက္ခဲ႔ရပါတယ္။တပည့္ေတာ္မ တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းခရီးၾကမ္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မသြားခဲ႔ဘူးပါဘူး။ ကုလားေၾကာက္တာနဲ႔ဇြဲခတ္ၿပီး လုိက္ခဲ႔ရပါတယ္။လမ္းမွာဓားၿပတိုက္ ခံရေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခု ဆိုသလို ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ပဲ စစ္တေကာင္း
ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ စစ္တေကာင္းနဲ႔ ၁၆မိုင္ေလာက္ေဝး တဲ႔ (မဟာတိုလီ)ဆိုတဲ႔ ေခၚေတာ႐ြာမွာ ေနရပါတယ္။
အဲဒီ႐ြာမွာ (ဘ႐ူးဝါး)ေခၚတဲ႔ ဘဂၤါလီ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက
ေၾကးစည္သံေတြ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြ စတဲ႔ ဘာသာေရးအသံေတြ ခဏခဏၾကားေနရေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္း ကိုယ္႔ၿပည္နဲ႔ ကိုယ္႔ဇာတိေဒသလို႔ ထင္တယ္ဘုရား။
မိဘေတြလြမ္း ႐ြာကိုလြမ္းနဲ႔ မိဘေတြ႐ွိလို႔သာ သမီးဒုကၡေတြမ်ားၿမင္ရရင္ ရင္ႏွစ္ၿခမ္း ၿဖန္းကနဲ ကြဲကုန္ၾကမွာဘဲ ေတြးၿပီး ေဆြးလုိက္တာဘုရား ” လို႔ေၿပာၿပီၚ စတုတၳအၾကိမ္ မ်က္ရည္မိုး သည္းၿပန္တယ္ ဒကာၾကီးရဲ႕။ ေနာက္ဆက္ၿပီး ေၿပာၿပတာကေတာ႔ တစ္ေန႔
ေရခပ္သြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဘ႐ူးဝါးေက်ာင္းမွာ ၿမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္ကို ဝင္ဖူးၿပီး ဒီဝဋ္မွ ကၽြတ္ဖို႔ဆုေတာင္းရတာ တပည္႔ေတာ္ၿဖင္႔ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ ဝမ္းသာလိုက္တာဘုရား။ အရင္က စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ေန႔စဥ္အမွ် ဒုကၡပင္လယ္ ေဝေနရတာဟာ ၿမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္ကို ဖူးလုိက္ရတာနဲ႔
ဘယ္လိုလန္းသြားမွန္း မသိဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ၾကက္သီးမ်ားထၿပီး စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ခ်မ္းသာလိုက္တာဘုရား။
ေ႐ွးက ဆုေပးၾကတဲ႔ ေရထိေသာ ၾကာပန္းကဲ႔သို႔ လန္းဆန္းပါေစဆိုတာကို စာစကားေတြပဲလို႔ အရသာ မသိခဲ႔ဘူး။ ခုလို ဘုရားကို ဖူးရတဲ႔အခါမွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ လန္းလာတာေတြ႕ေတာ႔မွ ဒီစာ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္ၿပီး အရသာေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္မ ဘုရားက အမွတ္တမဲ႔ ၿပန္လာပါတယ္။ လင္ကလား မသိေကာင္းဘူး ရယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔တာေပါ႔ေလ။ အိမ္က်ေတာ႔ လား လား သူကသိႏွင္႔ေနပါတယ္။
တပည့္ေတာ္မ ဘုရားဖူးတာကို အၿခားကုလားေတြၿမင္တာနဲ႔
သူ႕ကိုလာေၿပာႏွင္႔ၾကတာကိုးဘုရား။တပည္႔ေတာ္မ အ႐ိုက္ခံရတာ ( ၇ )ရက္လံုးလံုး ဆက္႐ိုက္ တယ္ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္မ သူ႕ကို ေၾကာက္လိုက္တာမွ ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ပါတယ္။
သူမို႔ (၇) ရက္ ဆက္ၿပီး ဇြဲနဲ႔ ႐ိုက္ႏိုင္ေပတယ္။ ခံရသူတပည္႔ေတာ္မမွာၿဖင္႔ အေပါက္အၿပဲ အညို အမဲနဲ႔ အိပ္ရာထဲလဲေနေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ဒဏ္ရာရခဲ႔ပါတယ္။ ႐ိုက္တိုင္း႐ိုက္တိုင္း ဆဲလုိက္တာလဲ ကုန္ေရာ။
“ ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရားကိုလဲ သူ႕ကိုယ္နဲ႔နႈိင္းၿပီး ဒါဘုရားမဟုတ္ဘူး၊ ငါ႔လိင္႐ုပ္၊ အလကား
အ႐ုပ္၊ၿမန္မာေတြ မိုက္လို႔ ႐ွိခိုးေနတဲ႔အ႐ုပ္ ဘာလို႔ နင္႐ွိခိုးသလဲ၊ တို႔ဘာသာကို ႐ွိခိုးရမယ္မဟုတ္လား၊
ဒီဘုရား အ႐ုပ္ကို ႐ွိခိုးမဲ႔အစား ေဟာေဟာ ငါ႔ဟာ ႐ွိခိုးဆိုၿပီး ရက္ရက္စက္စက္႐ိုက္တာပါပဲဘုရား။ ”
တပည္႔ေတာ္မလဲ တစ္ခါတည္း ေသသြားပါေစေတာ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ဒါမွ ငါ႔ ဒီဝဋ္ ကၽြတ္မယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔လည္း သူ႕ရဲ႕မယားၾကီး ကုလားမကလည္း တပည့္ေတာ္မ ကို ခဏခဏ ႐ိုက္တယ္။
ႏွိပ္စက္တယ္။ ထြက္႐ိုက္ ဝင္႐ို္က္ဆိုသလိုကို ႐ိုက္ပါတယ္။
“ အဲ႔သည္ေနာက္ကုိ သူ႕ညီအတြက္ပါ အလွည့္က်မယား လုပ္ေစပါတယ္။ ”
ေနာက္ သူ႕အေဖ ကုလားအိုၾကီးေရာက္လာၿပန္ေတာ႔လည္း ဖေအကုလားၾကီးအတြက္ အသံုးေတာ္ ခံရၿပန္တယ္။အဲဒီ ကုလားၾကီးက်မွဘဲ ေၿပာရတာ ႐ွက္လည္း ႐ွက္ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မ အသည္းထိေအာင္ ခံစာဒရတာေတြ ဖြင္႔ခ်ခ်င္လြန္းလို႔ ေၿပာရတာမို႔ ဖဝါးနဲ႔နာ ေတာ္မူပါဘုရား။ အဲဒီ ကာမဂုဏ္အရာ ယူတ္မာတာ ေလာကမွာ႐ွိမယ္ေတာင္ မထင္ပါဘူး။ေခြးနဲ႔ဝက္နဲ႔ အတူပါဘုရား။ အသက္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ ဇရာအိုၾကီးပါဘုရား ထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ခ်န္လွပ္ၿပီး ညဥ့္နက္မွ ဝင္အိပ္ရတဲ႔ဘဝအထိ
ကုလားသားအဖ တစ္ေတြရဲ႕ ေရအိုးစင္အၿဖစ္ ဒုကၡခံခဲ႕ရပါ တယ္ဘုရား။ အိမ္ထဲက အိမ္ၿပင္ေတာင္ ထြက္ခြင့္ မၿပဳေတာ႔ဘူး။တိုတိုေၿပာရရင္ ေနာက္မၾကာခင္ဘဲ ဂြါလႏိၵဳရ္မွာ ဆိုင္တယ္မယ္ဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္မကို ေခၚလာၿပီး ကုလားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပိုက္ဆံ႐ွာရတဲ႔ဘဝေရာက္ခဲ႕ရပါတယ္။ ဒီဘဝကို ပို႔ၿပီး ေငြ႐ွာမွာမို႔ တပည့္ ေတာ္မကို
သူတို႔သားအဖေတြ အားရပါးရ မ်ိဳၾကဝါးၾကတာပါကလားလို႕ တပည့္ေတာာ္မ ဟီးခ်ၿပီး ငိုရတဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားပါၿပီ။
ကယ္မဲ႔သူ ေဝးေနရတဲ႔ ဘဝမွာ ဘ႐ူးဝါးေက်ာင္းမွာ ဘုရားကို ဆုေတာင္းခဲ႕တာ ၿပည့္တယ္လို႔ မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ခုလို အ႐ွင္ဘုရား ေရာက္လာၿခင္းပါပဲ။ တပည့္ေတာ္မကို ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ပစ္မထားပါနဲ႔ ဘုရား။ ” လို႕ေၿပာၿပီး ပဥၥမအၾကမ္ေၿမာက္ မခ်ိမဆန္႔ ႐ႈိက္ ၾကီးတ ငင္ ငိုလိုက္တာဟာ ပန္ခ်ာပီေတြေရာ ဘုန္းၾကီးေရာ သည္းမခံႏို္င္ေတာ႔ဘူး။ ေၿပာင္ေၿပာင္ပဲ မ်က္ရည္ သုတ္ႏွပ္ရည္ညွစ္ၾကရေတာ့တာပဲ။
သို႔ေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ ရာဇဝင္ေထာင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားၿဖစ္ေနေတာ႔ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ကိုေတာက္ေလွ်ာက္မကူညီႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ စပါးၾကီး လူယုတ္မာေတြရဲ႕ လက္က လြတ္႐ံုပဲ တတ္ႏိုင္တဲ႔အတိုင္းေနာက္ဆံုး အိႏၵိယစစ္ေၿပးၿမန္မာမ်ားခိုကိုးရာစခန္း (CAMP) ဆီသို႔သာ ပုလိပ္အရာ႐ွိမ်ား လက္အပ္ၿပီး အပို႔ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။
ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ခမ်ာမွာေတာ႔ ဝမ္းေၿမာက္ၿခင္းမ်က္ရည္မ်ားသြင္သြင္ က်ဆင္းၿပီး ဘုန္းၾကီးကို သံုးၾကိမ္ ဦးခုိက္ကန္ေတာ႔ကာ လငပုတ္လက္ကလြတ္တဲ႔ လဝန္းလို ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ လိုက္ပါ သြားတာ ၿမင္ရေတာ႔ ဘုန္းၾကီးၿဖင့္ ဝမ္းေၿမာက္လိုက္တာေလ၊ၾကည္ႏူးၿခင္းမ်က္ရည္မ်ားပင္ ဝို္င္းၿပီး.....
ခင္ညႊန္႔ႏြယ္သြားရာခရီး ေခ်ာေမာပါေစ၊ခင္ညႊန္႔ႏြယ္၏ အနာဂါတ္ကာလ ေကာင္းမြန္ပါေစလို႔ဆု
ေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္မိေသးတယ္။ (ဆီလ္ခ်ာ)ေထာင္ကို သြားရမွာ အရင္ကဲ႔သို႔ စိတ္မထိုင္း ေတာ႔ဘူး၊
ငါကား ၿပဳႏိုင္ခဲေသာ ကယ္တင္မႈ ကိုၿပဳခဲ႔ရၿပီလို႔ ၾကည္ႏူးလွစြာနဲ႔ (ငပု)ေခၚတဲ႔သေဘာၤေပၚ စစ္ပုလိပ္ အၿခံအရံနဲ႔
ထြက္ခဲ႔ရပါတယ္ ဒကာၾကီး။
ကဲ ဒီဇာတ္က
ဒါပါပဲ....။
ေနာက္ဆံုး ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ေလ႔လာခဲ႕သမွ် ဒီစပါးၾကီးေတြနဲ႔ ပတတ္သက္တဲ႔ ဥပေဒသကေတာ႔...
“ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္အၿဖစ္ကို သတၱဳခ်ၾကည္႔ရင္ …….
စပါးၾကီးေတြဟာ ပထမ စီးပြားေရးကို ၿမိဳတယ္၊ဒုတိယ လူကိုပါ မ်ိဳတယ္ဆိုတာကို စာေရးဆရာမို႔
စာေရးတိုင္း တတိႏိုင္သေလာက္ ဒီအေရးကိစၥေတြကို ႏႈိးေဆာ္ေပးပါ။
ၿမန္မာေတြဟာ စိတ္ေကာင္း႐ွိတယ္၊႐ိုးတယ္၊ဧည့္ဝတ္ေက်ျပြန္တယ္။လူခ်င္းနီးစပ္လာရင္ ဘယ္ လူမ်ိဳးကို
ၿဖစ္ၿဖစ္ အတြင္းလူလုပ္ၿပီး ခင္မင္တယ္၊ပံုတယ္၊ယံုတယ္။
ၿမန္မာေတြဟာ ပစၥည္းမ်ားကို ႐ွာေဖြရာၿဖစ္ေစ၊သံုးရာမွာၿဖစ္ေစ၊အၿခားလူမ်ိဳးေလာက္ စံနစ္တက်
မ႐ွိဘူး၊ေပါ႔ေပါ႔ပဲသံုးလွ်င္ သံုးမွန္းမသိ၊ကုန္လွ်င္ကုန္မွန္းမသိ၊ေနာက္ကို ပစၥည္းဥစၥာမြဲၿပာက်တဲ႔ ဘဝေရာက္တဲ႔အခါ
ဘဝကိုရင္မဆိုင္ရဲေတာ႔ဘဲ လူမ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာတရားကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ထင္ရာၾကဲ တတ္ၾကတယ္။
စပါးၾကီးေတြကေတာ႔ ဆင္းရဲသား ကူလီ ေအာက္တန္းစား စပါးၾကီးၿဖစ္ၿဖစ္၊ၿမန္မာၿပည္ေၿမေပၚကို
ရည္႐ြယ္ခ်က္မ႐ွိဘဲ အလကားလာၾကတယမဟုတ္ဘူး၊ၿမန္မာေတြ ႏုိင္ငံၿခားအပ်င္းေၿပ ေငြသြားၿဖံဳးသလို
လာၾကတာမဟုတ္ဘူး။
စပါးၾကီးေတြဟာ အေၾကာင္းမဲ႔မလာၾကဘူး။သူတို႔မွာ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ၾကီး ႏွစ္ခု စပါးၾကီး တိုင္းမွာ
႐ွိေနတယ္။
၁။ၿမန္မာ့စီးပြားေရးကို မ်ိဳရန္။
၂။ၿမန္မာလူမ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာကို မ်ိဳရန္။
အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ လာၾကသူခ်ည္းပဲ။ၿမန္မာေတြရဲ႕ သိန္းသန္းကုေ႗မကတဲ႔ စီးပြားေရးေတြလည္း အမ်ိဳခံရၿပီး
ခုလည္းမ်ိဳတုန္း ေနာက္လည္း မ်ိုဳမွာဘဲ။မည္၍မည္မွ် ဂဏာန္းခ်ၿပီး မေၿပာ္ႏိုင္ေအာင္
ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီး၊ၿမန္မာတိုင္းရင္းသား အမ်ိဳးသမီးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း သူတို႕ အမ်ိဳခံခဲ႔ၾကရၿပီး ခုလည္း ခံရတုန္း။အဲသည္လို စပါးၾကီးေတြက တစ္ဘက္က အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ၾကီးေတြနဲ႔ မ်ိဳေနၾကတာကို
သတိမမူမိၾကရင္ မ်က္ေခ်ၿပတ္ေနၾကရင္ ကိုယ္႔မင္းကိုယ္႔ခ်င္းလြတ္လပ္တဲ႔ ၿမန္မာဟာ မၾကာခင္
စပါးၾကီးဝမ္းထဲေရာက္ၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္ေနတဲ႔ စပါးၾကီးႏြယ္ဝင္ စပါးအံုးႏိုင္ငံၿဖစ္သြားမွာဘဲလို႔သာ “အပၸမာေဒန
သမၸာေဒထ ”ၾကေပါ႔ ဒကာၾကီး ” ဟု ကိုယ္ေတာ္က ၿပံဳးလွ်က္ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း.....
”အာမအာမအာမ
ဘေႏၵပါဘုရား ”ဟု ဝန္ခံရင္း (ကိုယ္ေတာ္႔ဂ႐ုဏာ) ကို ၾကည္ညိဳ၍ မဆံုးႏိုင္ၿခင္းၿဖင့္
ဤဝတၳဳကို အနားသတ္လိုက္ရပါသတည္း။
ေ႐ႊဒံုးဘီေအာင္
၁၀.၁၁.၅၂
အဲသည္လို စပါးၾကီးေတြက တစ္ဘက္က အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ၾကီးေတြနဲ႔ မ်ိဳေနၾကတာကို
သတိမမူမိၾကရင္ မ်က္ေခ်ၿပတ္ေနၾကရင္ ကိုယ္႔မင္းကိုယ္႔ခ်င္းလြတ္လပ္တဲ႔ ၿမန္မာဟာ မၾကာခင္
စပါးၾကီးဝမ္းထဲေရာက္ၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္ေနတဲ႔ စပါးၾကီးႏြယ္ဝင္ စပါးအံုးႏိုင္ငံၿဖစ္သြားမွာဘဲလို႔သာ “အပၸမာေဒန
သမၸာေဒထ ”ၾကေပါ႔ ဒကာၾကီး ” ဟု ကိုယ္ေတာ္က ၿပံဳးလွ်က္ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း.....
”အာမအာမအာမ
ဘေႏၵပါဘုရား ”ဟု ဝန္ခံရင္း (ကိုယ္ေတာ္႔ဂ႐ုဏာ) ကို ၾကည္ညိဳ၍ မဆံုးႏိုင္ၿခင္းၿဖင့္
ဤဝတၳဳကို အနားသတ္လိုက္ရပါသတည္း။
ေ႐ႊဒံုးဘီေအာင္
၁၀.၁၁.၅၂
မိမိဘာကိုကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ http://anti786.blogspot.com မွျပန္လည္ေကာက္နုတ္မွ်ေဝျခင္း........
ဒီပိုစ္ေလးကိုဖတ္ျပီးရင္....ဓနဂုဏ္မက္ေမာတဲ႔မိဘေတြစဥ္းစားဖိုလိုမယ္ေနာ္..
အဲဒီအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ ဂ်ပန္ေခတ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။ ဒီအခါက အဂၤလိပ္အစိုးရက ဘုန္းၾကီးကို အိႏိၵယျပည္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၂၆ အရ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမား တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးျပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲပို႕လို႕ ကိုယ္ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း
အေကာင္းခ်ရေတာ႕တာေပါ႕ေလ …………..
ဇူလိုင္လေပမယ္႕ ကာလကတၱား ရာသီဥတုက အလြန္တရာပူအိုက္ေတာ႕ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ လည္း ေန႕ေရာညပါဆိုသလို ပန္ကာေအာက္က မခြါႏို္င္ဘဲ ထိုင္ျပီး ေန႕ႏွင္႕ည အခ်ိန္ကိုျဖဳံးေနရတယ္။
အခ်ဳပ္ခန္းထဲေနရေပမယ္႕ မဆိုးလွပါဘူး ။ သူတို႕ဆီက အခ်ဳပ္ခန္းက က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းပါပဲ ၊ ပန္ကာတြင္မကဘူး ၊ ေရခိ်ဳးခန္းေတြ ဘာေတြနဲ႕မို႕ ေနရတာ မဆင္းရဲလွဘူး ။ ဘုန္းၾကီးနဲ႕အတူ ကံတူအက်ိဳးေပးအက်ဥ္းသမားမ်ားလည္းရွိၾကေသးတယ္။
ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးက ၄ ေယာက္ ၊ အဂၤလိပ္ ၂ ေယာက္နဲ႕ျမန္မာမူဆလင္ ကာစင္ဆိုသူ တစ္ေယာက္ ေပါင္း ရွစ္ေယာက္နဲ႕ေပါ႕ေလ ၊ အခ်င္းခ်င္းမ်ိဳးမတူၾကေပမယ္႕ အေရးၾကံဳေနရတဲ႕ အခါက်ေတာ့ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး ခင္ခင္မင္မင္နဲ႕ ကံပစ္ခ်သလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနလာလိုက္ၾကတာ ေထာင္သက္တန္း တစ္လခြဲအခ်ိန္အတိပင္ ရွိလာခဲ႕တယ္။
အဲဒီခ်ိန္မွာ စကားစပ္မိရာ ေျပာၾကရာက ျမန္မာျပည္က အိႏၵိယကို စစ္ေျပးလာခဲ႕ၾကတဲ့ လူေတြ အေၾကာင္းကို စပ္မိလို႕ေျပာရင္း ေမာင္ကာစင္က လိႈက္လွဲေသာမ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႕ တပည္႕ေတာ္တို႕ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဂြါလႏိၵရ္ျမိဳ႕က ကုလားတစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ အေတာ္အႏွိပ္စက္ခံ ေနရတယ္ဘုရား။ တပည္႕ေတာ္လည္း ကယ္မလို႕ ၾကိဳးစားေနတုန္း ခုလိုအခ်ဳပ္ခံရတဲ႕ ဘ၀ကို ေရာက္ လာတာနဲ႕
မေအာင္ျမင္ခဲ႕ေတာ႕ဘူး ဘုရားလို႕ ေျပာေတာ႕ ဘုန္းၾကီးမွာ နဂိုကတည္ အမိ်ဳးသားေရး စိ္တ္ဓာတ္ ျပင္းထန္ေနတဲ႕သူဆိုေတာ႕ ဒီစကားၾကားရတာ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုပဲ မိန္းေမာေတြေဝ သြားမိတယ္။
ကာစင္ကိုလည္း ဒီကုလားဒိန္ဟာ အမိ်ဳးသားစိတ္ ရွိသားဘဲလို႔ ဝမ္းေျမာက္မိတယ္။ တစ္ခါ ေတြးေဝမိျပန္တယ္။
မြတ္ဆလင္ ဘာသာဝင္သူတစ္ဦးက ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းၾကီးကို ဒီစကားမ်ိဳး ဘာသ ေဘာနဲ႔ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာပါလိမ္႔လို႔ လဲစဥ္းစားတယ္။
ဒီေကာင္ဟာ အစိုးရရဲ႕ သူလွ်ိဳတစ္ေယာက္မို႔ ငါ႔သေဘာေတြကို အဘက္ဘက္က စံုစမ္းတာမ်ား လားနဲ႔ ဝါဝါဒ ျဖစ္မိတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးက သူ႔ကိုေမးတယ္။
‘ ကဲ မင္းေတြ႔ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦးကာစင္‘။
တပည္႔ေတာ္ဟာ စစ္တေကာင္းက ဂြါလႏိၵရ္ျမိဳ႕ကို လာခဲ႔ပါတယ္။ ဂြၢါလႏၵိဳင္ျမိဳ႕က်ေတာ႔ တည္းခိုစရာ ရွာပါသည္။ ဒါနဲ႔ (IndoBrumen) အင္ဒိုဘားမင္း ထမင္းဆိုင္ဆိုတာ ေတြ႕ရတာနဲ႔ ဒို႔ ျမန္မာ မူဆလင္အတြက္ အသင္႔ေလ်ာ္ဆံုးပဲဆိုျပီး နာမည္စာလံုးေၾကာင္႔ ဝမ္းသာအားရ မိတယ္ဘုရား…
‘ ဆိုင္ကလဲ အေတာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိပါတယ္။ ညက်ေတာ႔ ဆိုင္ရွင္ ေခၚေတာ႔ကုလားၾကီးက
တပည္႔ေတာ္ကို ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႔ စကားေရာေဖာေရာ လာလုပ္တယ္။‘
ဆိုင္ရွင္ေခၚေတာ႔ ေဟ႔ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းစရာၾကီး မိန္းမ မလိုခ်င္ဘူးလား ‘
ကြ်န္ေတာက ခင္ဗ်ားတို႔ ကုလားမေတြ ဆီန႔ံမဆလာနံ ေထာင္းေထာင္းထေနတာ က်ဳပ္ဘာ လုပ္ဖို႔လဲ မလိုခ်င္ဘူး ‘ ခပ္ဆပ္ဆပ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
မင္းလုိက္ၾကည္႔စမ္းပါလို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို တပည္႔ေတာ္လက္ကို အတင္းဆြဲျပီး အထဲကို ေခၚသြင္း သြားတယ္။ တပည္႔ေတာ္ကိုလည္း ဒီေခၚေတာကို နဲနဲလန္႔လာသလို ခပ္ဖိမ္းဖိမ္းနဲ႔ပဲ သူဆြဲေခၚရာ ပါသြားပါ တယ္။
ဒါေပမယ္႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ႔ ဆာရီဝတ္ထားတဲ႔ ျမန္မာမိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ကို
မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႔ရတာနဲ႔ တပည္႔ေတာ္ အံ႔အားသင္႔ေနတုန္း ဆိုင္ရွင္ေခၚေတာက ျမန္မာစကား ျပတ္ျပတ္သားသားနဲ႔ …..‘ ကဲ ေဟ႔ေကာင္ ၾကည္႔စမ္း။ ဒါဟာ ဆီစိမ္းေစာ္ ၊ မဆလာေစာနံ႔တဲ႔ ကုလားမမ်ိဳးလားလို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ
မင္းကိုအခန္းထဲက ကန္ထုတ္မေနပါရေစနဲ႔ မာရကြ်တ္ ‘ လုိ႔ ဆဲလိုက္ေသးတယ္။
ကေလးမမွာ လံုးၾကီးေပါက္လွ၊ ရုပ္ကလဲေခ်ာတယ္။ မ်က္နွာၾကည္႔ရတာ သူ႔နဂိုလွေနတဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ဆင္းရဲေနတဲ႔ ဒုကၡအရိပ္ေတြကို တပည္႔ေတာ္ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါပင္မဲ႔ တပည္႔ေတာ္လည္း သေဘာက်ေတာ႔ ေခၚေတာၾကီး ေငြ ၁၀ က်ပ္ ထုတ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ကုလားၾကီး ေက်နပ္သြားတယ္။ တံခါးေတာင္ ပိတ္သြားလိုက္ေသးတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္း က်န္ရစ္ေရာ တပည္႔ေတာ္ ေျခကိုဖတ္ျပီး ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ေတြ ေျပာျပီး သူ႕ကို
ကယ္ဆယ္ဖို႔ အေၾကာင္းေတာင္းပန္တယ္။
တပည္႔ေတာ္လည္း ေခၚေတာနဲ႔ လိုက္သြားၾကတဲ႔ ျမန္မာသမီးေတြရဲ႕ ဒုကၡရာဇဝင္ေတြၾကားဖူး၊
သိဖူးထားေတာ႔ အခုလို ေတြ႔ေနရတဲ႔ ဗမာအမ်ိဳးသမီးကို တပည္႔ေတာ္ ေပ်ာ္ခ်င္စိတ္ ေတာင္ခ်ဳပ္တီးျပီး ဘာမွ
မက်ဴးလြန္ေတာ႔ဘူး ၊ သနားလိုက္တာမွလြန္ပါေရာ….
ဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္က‘ ကဲ ငါခုေန ကယ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ မင္းဘာသာ မင္းအဆင္သင္႔သလို ေျပးခ်င္ေျပးႏိုင္ေအာင္ ေရာ႔ ေငြ ငါးဆယ္လို႔ ေပးခဲ႔ျပီး တပည္႔ေတာ္ ျပန္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ မိုးလင္းေတာ႔ အဲသလို ေမာင္ကာစင္ေျပာတဲ႔ စကားေတြ
နားေထာင္ရင္း ဒီျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးအတြက္ အမ်ိဳးေရးေၾကာင္႔ ဘုန္းၾကီးမ်က္ေစ႔အစံုဟာ ေမွာင္အတိက်သြားတယ္။
ခံျပင္းေနတဲ႔ စိတ္ေတြ လွိဳင္းထေနလို႔ ကာစင္ကိုေတာင္ မင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ဖမ္းတာလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကိုေတာင္ မေမးလိုက္မိဘူး။
ဘုန္းၾကီးမွာ လက္ငင္း အဖမ္းအဆီးအခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံေနရျခင္းေၾကာင္႔သာ ေနလိုက္ရတယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆိုရင္ ညတြင္းခ်င္း ဂၢါလန္ဒိုကို လိုက္သြားမွာအမွန္ပဲ။ ကယ္သူေဝးရင္ မိန္းကေလး ေတာ႔ ငရဲတြင္းမွာ နစ္ခ်င္တိုင္း နစ္ေနေတာ႔မွာပဲ။ ဟယ္ ကံအတိုင္းေပါ႔။ငါကယ္ခ်င္ေပမယ္႔ သတၱဝါတစ္ခု ကံတစ္ခု၊
ဘုရားေသာ္မွ လ်စ္လ်ဴျပဳရတာေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေအာ္သနားပါဘိလို႔
ကရုဏာေတြ ျပင္းထန္ လာေတာ႔တယ္။
အဲသလို ျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ နက္ျဖန္ဘုန္းၾကီးကို ေထာင္ေျပာင္းဖို႔ အမိန္႔က်လာတာနဲ႔ ကာစင္နဲ႔
စကားျပတ္သြားၾကေရာ။
ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းေတာ႔ ဘုန္းၾကီးကို ဆိုင္ရာစစ္ပုလိပ္ ပန္ခ်ာပီတစ္စု ေထာင္ေျပာင္းဖို႔
လာေခၚၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာင္းရမယ္။ ပို႔မယ္ ဆိုတာေတြ ဘာမွ အသိမေပးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ ဆီမွာပါတဲ႔ မီးရထား ပတ္(စ္)လက္မွတ္ကို အမွတ္မထင္ ၾကည႔္ရျခင္းအားျဖင္႔ ဒီ ကာလကတၱားမွ အာသံျပည္ ဆီးလ္ခ်ာျမိဳ႕သို႔လို႔ ေရးသားထားလို႔သာ ငါ အာသံျပည္ ဆီးလ္မ်ားေထာင္ကို သြားရမွာကိုးလို႔ သိရတာ။
ဘုန္းၾကီးကို လာျပီးေခၚေဆာင္တဲ႔ စစ္ပုလိပ္ ပန္ခ်ာပိေတြက မူလက အိႏိၵယပုလိပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာျပည္က အစိုးရနဲ႔ အတူတူဆုတ္ခြာလာၾကတဲ႔ စစ္ေျပးပုလိပ္မ်ားျဖစ္တယ္။ ျမန္မာကို အေတာ္ညႇာတာစိတ္ ရွိၾကပါတယ္။ ဝတၲရားအတိုင္း ဘုန္းၾကီးကို လာေခၚတာကလြဲရင္ ဘယ္လိုမွ အေႏွာင္႔အယွက္ မေပးၾကဘူး။
ဘုန္းၾကီးအလိုကို လုိက္တယ္။ ေကြ်းေမြးေစာင္႔ေရွာက္ၾကတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းၾကီးက စိတ္တိုခိုက္နဲ႔ ၾကံဳရင္ သူတို႔ကို ကေလာ္ထုတ္လိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ချမာဗ်ာ အျပံဳးမပ်က္ၾကရွာပါဘူး။ အေတာ္သည္းခံႏုိင္တဲ႔ ပန္ခ်ာပီေတြပါပဲ။
ည ၁၀ နာရီ အခ်ိန္က်ေတာ႔ကာလကတၱားျမိဳ႕ ရွယ္လဒါ ဘူတာၾကီးက စစ္မီးရထားၾကီးစီးျပီး ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ မနက္လင္း အရုဏ္တက္မွာ သေဘၤာလမ္း ရထားလမ္းဆံုရာ ဂြါလႏၵိဳရ္ ေရာက္ၾကတယ္။
ဂြါလႏၵိဳရ္ဆိုတဲ႔ နာမည္လဲၾကားေရာ ဝမ္းသာလိုက္တာ ဒကာၾကီးရယ္။ ကာစင္ေျပာတဲ႔ ကိုယ္႔
အမ်ိဳးသမီးကေလး သတိရျပီး၊ သူ႔ကိစၥက အျမဲတေစ သတိရျပီး ႏွိဳးဆြေနတာေၾကာင္႔ အခ်ဳပ္တန္း လန္းနဲ႔ငါဘယ္လို ၾကံရပါ႔၊ ကံမ ရင္လဲ ဟန္က်မွာပဲ ၊ ဟယ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါေတာ႔မေလွ်ာ႔ေသာလံု႔လနဲ႔ ကေလးမကို လူစပါးၾကီးပါးစပ္ထဲ႕ ဆြဲႏွဳတ္ျပီး ကယ္ဆယ္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္လို႕ သႏိၷဌာန္ခ် လိုက္ တယ္။
အာသန္(ဆီလ္ခ်ာ)ကို သြားရမွာ ဂြါလႏၵိဳရ္မွာ ရထားကဆင္းျပီး ေရေၾကာင္းခရီးတစ္တန္ ရွိေနတာကို၊
ဒီေတာ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔စီးမယ္႔ SAMPOR (စံပူး)ဆိုတဲ႔ သေဘၤာကလဲ ညေန ၂ နာရီမွ ထြက္မွာမို႔ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ ကံလို႔ဆိုပါေတာ္႔ ၉ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ၾကိဳးစားႏုိင္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔လဲ ဂြါလႏၵိဳရ္ ခ်ထားတဲ႔ ပုလိပ္ကင္႔ (CAMP)မွာ အနားယူၾကရတယ္။ ဂြါလႏၵိဳရ္မွာ ခ်ထားတဲ႔ ပုလိပ္အရာရွိေတြကလဲ ျမန္မာျပည္က စစ္ေျပးပုလိပ္ေတြပင္ မ်ားပါတယ္။
စစ္ပုလိပ္တုိ႔၏ အၾကီးအကဲ ကပၸတိန္လုပ္သူ ပန္ခ်ာပီၾကီးကလဲ ျမန္မာျပည္(ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕) အစိုးရ ဟုိက္စကူးေက်ာင္းမွာ ဆရာလုပ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ခု ပုလိပ္လုပ္ေနေပမယ္႔ ေက်ာင္းဆရာ အဂၤါနဲ႔ညီစြာ အမူအရာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ျမန္မာစကားကို ျမန္မာစာနဲ႔တကြ ျမန္မာပညာတတ္ေလာက္ကို တတ္ကြ်မ္းသူတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနေတာ႔ ဘုန္းၾကီးကို သူ ဦးခုိက္ဝတ္ခ်တယ္။ ဆြမ္းလုပ္ေကြ်း လွဴဒါန္းတယ္။ ဘုန္းၾကီးကလဲ စစ္ပုလိပ္ ကပၸတိန္ၾကီးရဲ႔ မြန္ျမတ္တဲ႔စိတ္ကို သိရတာနဲ႔ ကေလးမကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ ရေအာင္ ‘ ကပၸတိန္ၾကီး ၊ ဒီဂြါလႏၵိဳရ္မွာ ျဖစ္ပြားတဲ႔ ရာဇဝတ္မႈအားလံုးကို ခင္ဗ်ားတို႔ အေရးယူႏုိင္သလား‘
ကပၸတိန္ၾကီးက ‘ မွန္ပါ။ တပည္႔ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္‘
ဘုန္ၾကီးက ‘ ဒါျဖင္႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖမ္းႏုိင္တာေပါ႔ ‘ ကပၸတိန္ၾကီးက ‘ မွန္ပါ၊ ဘာအေၾကာင္းထူး ရွိလို႔ပါလဲဘုရား‘
ဘုန္းၾကီးက ‘ ဒီလို ကပၸတိန္ၾကီးရဲ႕ ၊ ဘုန္းၾကီးတို႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ဒီဂြါလႏိၵဳရ္မွာ တဏွာကြ်န္ ခံေနရတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိသလား၊ တဏွာကြ်န္ ဆိုတာေကာ ခင္ဗ်ားနားလည္ရဲ႕လား ‘ ပန္ခ်ာပီ ကပၸတိန္ၾကီးက ျပံဳးျပီး‘
တပည္႔ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒီသတင္းကို တပည္႔ေတာ္ အံ႔ၾသလို႔ပါ‘ ေျပာျပီး ေတြေဝစဥ္
စားေနေလသည္။
ျပီးမွ တစ္ဖန္ ‘ ဒီကိစၥဟာ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး၊ ဒီျမိဳ႕မွာ တပည္႔ေတာ္တို႔ဟာ ထံုးလိုေခ် ေရလိုေႏွာက္ျပီး သြားလာေနတဲ႔ လူေတြပဲ ‘
ဘုန္းၾကီးက ‘ ခင္ဗ်ားက ဟုတ္မယ္မထင္ပင္မယ္႔ ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ ေနရာႏွင္႔တကြ အိမ္နံပါတ္၊ ဆုိင္နံပါတ္ပါ ခိုင္ခုိင္လံုလံုသတင္းရထားလို႔ပါ ‘ လို႔ စိတ္ပါလက္ပါ အေရးယူးျပီး သူတို႔နဲ႔အတူ ဘုန္းၾကီးပါ ထြက္လာခဲ႔ၾကတယ္။ မနက္ ၈ နာရီ ရွိေနျပီ။ ဘုန္းၾကီးတစ္ကိုယ္တည္းပဲ ထမင္းဆိုင္ ဟုိတယ္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားျပီး
အတြင္းကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္တယ္။ အတြင္းမွာ ဆုိင္ရွင္ ေခၚေတာကို ေတြ႔ရတယ္။
လတ္စသတ္ေတာ႔ ဒီစပါးၾကီးကုိး။ တို႔အမ်ိဳးသမီးကို ရန္သူမေကာင္းဆိုးဝါးလို ႏွိပ္စက္ေနတာ
‘ ကုန္းလဲပိုးေသးရဲ႔ ၊ ေလွ်ာ္လဲဆင္းေသရဲ႕‘ အင္း ငါကယ္ႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းျပီး ဆုိင္တြင္းလဲ ဝင္ေတာ႔ ဆိုင္ရွင္ (လူစပါးၾကီး)က လားလား ျပာျပာသလဲ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြမ်ား ထိုင္ေနရာ ထလာျပီး ျမန္မာလို ‘ၾကြပါအံုးဦးဇင္း၊ ၾကြပါ၊ ျမန္မာျပည္က လာတာလား၊ ကြ်န္ေတာ္လဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေနလာပါ တယ္။ ဘုန္းၾကီးကို ျပဳစုတက္ပါတယ္။
ဘုန္းၾကီးကလဲ သူ႔ကို ျပံဳးျပျပီး အတြင္းဘက္ကို အမွတ္တမဲ႔ အကဲခတ္ၾကည္႔ရျင္း ေကာ္ဖီခြက္
မွာလိုက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးအသံကို ၾကားလို႔နဲ႔တူတယ္။ အတြင္းခန္း ဝါးထရံေပါက္ကေနျပီး မိန္းမမ်က္လံုး ႏွစ္လံုး စိုက္ၾကည္႔ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။
ဘုန္းၾကီး အဲဒီမ်က္လံုးအကဲကို (လူစပါးၾကီး)ရဲ႕ အလစ္အလစ္မွာ မင္းကို ငါျမင္တယ္ဆိုတဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ရတယ္။ သူကလည္း သိတဲ႔လကၡဏာကို ျပသလိုပဲ ဘုန္းၾကီးထင္တယ္။ကဲ အခ်ိန္ကုန္ေနမယ္ေလ ကာစင္ေျပာတဲ႔အတိုင္း တကယ္႔ငရဲတြင္း က်ေနသလို ဒုကၡခံ ေနရတာ မွန္ေပလိမ္႔မယ္၊ မဟုတ္ေတာ႔လည္း ေရာက္တာေပါ႔လို႕ ပိုင္းျဖတ္ျပီး ဆိုင္ဝထြက္ျပီး ပုလိပ္ေတြ ကို အခ်က္ျပလုိက္တယ္။ ကပၸတိန္ၾကီးနဲ႔ပုလိပ္မ်ား ဝင္လာၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္ လူ႔စပါးၾကီး အံ႔အားသင္႔ေနတုန္း ကပၸတိန္ၾကီးက အိမ္တြင္းဝင္ရွာမယ္လုပ္ေရာ၊ လူ႔စပါးၾကီးက မခံရပ္ႏိုင္တဲ႔ အမူအရာနဲ႔ ‘ ဘယ္႔ႏွယ္လဲ ခင္ဗ်ား ဘာေၾကာင္႔ က်ဳပ္တို႔မယားရွိေနတဲ႔ အတြင္းခန္းကို ဝင္ခ်င္သလဲ ‘ လို႔လည္း ေျပာျပီး တားေရာ ကပၸတိန္ၾကီး က လူ႕စပါးၾကီးပါးႏွစ္ဘက္ကို ေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔အားကုန္တီးလိုက္တာ
သြားေတြကၽြတ္ထြက္မတတ္နာသြားတာေပါ့...။
အဲဒီလိုတ၀ံုး၀ံုး တဒိုင္းဒိုင္း ျဖစ္ေနတုန္း ကာစင္ေျပာတဲ့အမိ်ဳးသမီးကေလးေျပးထြက္လာတာပါပဲ။
အသားျဖဴျဖဴ၊ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ျမန္မာမေခ်ာေခ်ာကေလးပါပဲ။ဒီလိုလွတာ
ေခ်ာတာကေလးကိုေတာင္မွ စပါးၾကီးတို႔ႏိွပ္စက္ေသးရင္အၾကည္းတန္ အရုပ္ဆိုးတဲ့ ျမန္မာမမ်ား ကုလားယူမိမွျဖင့္ မေတြးမိေအာင္ဒုကၡေတြ႕မွာပါဘဲ။
ကေလးမကေလးဟာဘုန္းၾကီးေရွ႕မွာ ထိုင္ျပီး ကန္ေတာ့ရင္း ငိုလိုက္တာမွ ရိႈက္ၾကီးတငင္ေပါ့။
စာေရးဆရာေျပာေျပာရရင္ကေလးမေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ထမင္းဆိုင္ တစ္ခုလံုးပါ ေပါေလာေမ်ာ ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာင္းစီးသလို ဆင္းေနေတာ့တယ္လို ဆိုခ်င္တာပဲ။
ဘုန္းၾကီးကေမးျမန္းတာကို ျပန္ေျဖတဲ့ အသံဟာလည္းငိုရင္း ရိႈက္ေနတဲ့ အရိႈက္ၾကားက နစ္နစ္ျပီး စကားလံုးဖမ္းမရေအာင္ကိုဘဲ ေပ်ာက္ေနေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႕ဆိုင္ရွင္(စပါးၾကီး)လက္ထိပ္ခတ္ျပီး ကေလးမကိုပုလိပ္ကင့္ကို(Camp)ကိုေခၚလာခဲ့ၾကတယ္။
၀ိုင္းေနၾကတဲ့ စပါးၾကီးမ်ိဳးေတြဆိုတာလည္း ဆိုင္ေရွ႔မွာအံုလိုေပါ့။ အားမတန္လို႔မာန္ေလွ်ာ့ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမိ်ဳးေတြေပါ့ေလ။
ပုလိပ္စခန္းေရာက္မွေတာင္ ဆိုင္ရွင္နဲ႔မိ်ဳးတူ စပါးၾကီးေတြလာၾကေသးတယ္။ ဘုန္းၾကီးကိုေတာင္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ၾကေသး။
̎ဘုန္းၾကီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ဘာေတာ္သလဲ...̎တဲ့။
̎ငါ့ညီမငယ္ေတာ္တယ္̎လို႔မာမာေျပာလိုက္တယ္။
ကပၸတိန္ၾကီးခြင့္ျပဳခ်က္အရ ဘုန္းၾကီးက ကေလးမကိုစစ္ေဆးရတာေပါ့။ကေလးမရဲ့ အစစ္ခံခ်က္ ေတြကလို ိုရင္းေျပာရရင္̎ဒကာမေလး
နာမည္ေျပာစမ္း၊̎ တပည့္ေတာ္မနာမည္ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ပါဘုရား။̎
ဘုန္းၾကီးစိတ္ထဲမွာ အင္းနံမည္ကလည္း ႏုလုိက္တာ ကဗ်ာဆန္လိုက္တာ၊ ရုပ္ဆင္းအဂၤါက
လည္းဆိုဖြယ္ရာမရွိ နာမည္နဲ႔ရုပ္နဲ႔လိုက္ေအာင္ တင္႔တယ္သူ၊ တို႔ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးေလးကို စပါးၾကီး ကုလားက မတန္မရာ ရစ္ပတ္ၾကိတ္ေခ်၊ ေၾကခ်င္တိုင္း ေၾကေအာင္ျပဳျပီး သူမ်ိဳခ်င္တိုင္း၊ မ်ိဳရံုမက ျမန္မာ ကကို ရန္သူလို သေဘာထားကာ အျခားစပါးၾကီးေတြကိုလည္း မ်ိဳေစ၊၀ါးေစ၊ ေငြေၾကးလည္းရေအာင္ စီးပြားရွာေသးတယ္။
ေအာ္ခင္ညႊန္႔ႏြယ္
… ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ ..ပတၱျမားတစ္လံုး၊ လူယုတ္မာေတြရဲ႕ လက္မွာ ဆံုးရသလို
တယ္ႏွေျမာစရာ ေကာင္းပါကလား။ ငါတို႔ျမန္မာ အမ်ိဳးသားငယ္၊ အမ်ိဳးသားၾကီး ၊ ေငြရွင္အရင္းရွင္ေတြ ဟာ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကယ္ဆယ္ႏိုင္တဲ႔ နည္းေကာင္းလမ္းေကာင္းမ်ား ၾကံစည္ၾကေရာေပါ႔။
စည္းစိမ္ခံေနေဖာ္သာရတယ္၊ ကုန္႐ံွဳးမွာ ေငြ႐ံွဳးမွာေလာက္ကိုသာ ပူပင္ၾကတယ္။ လူမ်ိဳးေရး
ဆံုးရွံဳးေနတာကိုေတာ႔ ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ႔ေလ်ာ႕ေနႏုိင္ရံုတြင္သာမက သူတို႔ကပင္ မ်က္ႏွာငယ္ ဂုဏ္ငယ္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မထင္မရွား ေပ်ာ္ပါးျပီးေနေတာ႔ ႐ိုးေတာ႔ေဟာင္းေတာ႔ ပစ္လိုက္ၾကေသးတယ္... လို႔ တစ္ေနရာကို စိုက္ၾကည္႔ျပီး ေတြးေနလိုက္တာ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္း ဆက္မေမးမိဘူး။ကပၸတိန္ၾကီးက‘
ဘာေတြ စဥ္းစားေနသလဲဘုရား၊ ဆက္ျပီး စစ္ေမးပါဦး ‘ ဆိုတဲ႔ အသံၾကားေတာ႔မွ သတိရျပီး
ဆက္ေမးရေတာ႔တာေပါ႔ေလ။
‘ ကဲ မင္းမိဘ၊ မင္းဇာတိနဲ႔ မင္းအျဖစ္အပ်က္ကေလး ေျပာစမ္းပါဦး၊ မင္းမိဘေတြေရာ ရွိေသးရဲ႕လား။‘ အဲသည္လိုလဲ ဘုန္းၾကီးေမးေရာ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္မွာ အေတာ္ကို စိတ္ထိခုိက္ဟန္ရွိရဲ႕ အီကနဲရွိဳက္ျပီး လွိဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ ငိုလိုက္တာခုထိ ဘုန္းၾကီးျမင္မိေသးတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ ယိုစီးမႈဟာ ပတ္ဝန္းက်င္က
ပန္ခ်ာပိေတြနဲ႔ သံဃာရင္႔မၾကီး ျဖစ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးတို႔ရဲ႕ က႐ုဏ မ်က္ရည္စက္တို႔ကို ဖိတ္ေခၚသလို စိတ္ထိခိုက္ျပီး မ်က္ရည္လည္တဲ႔သူလဲ လည္ရတာေပါ႔...။
ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ ကေလးမနဲ႔ဟာ လူမ်ိဳးေသြးက ဆက္စပ္ေနေတာ႔ တိုင္းတစ္ပါးမွာ လူမ်ိဳးျခား အႏွိပ္အစက္ခံရလို႔ ခုလို ေသာက၊ ဒုကၡ၊ ေဒါမနႆေတြျဖစ္ျပီး ငိုေၾကြးေနတာ ျမင္ရတယ္ဆိုရင္ ပန္ခ်ာပီေတြ အဖို႔မွာ မ်က္ရည္လည္ရံုလည္ေပမယ္႔ ဘုန္းၾကီးအဖို႔ကေတာ႔ သတိထားလို႔ မရႏိုင္ေအာင္ မ်က္လံုးအိမ္တြင္းက
ပူေႏြးတဲ႔ မ်က္ရည္ တေတြေတြက်ဆင္းမိပါတယ္။ သံဃာနဲ႔မ်က္ရည္ တစ္ကယ္ ေတာ႔
အဆင္မေျပလွဘူးေပါ႔ေလ.... ဒါနဲ႔ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္က ငိုရင္း သူ႔ဇာတ္သူလွန္တာေပါ႔ေလ။
‘ တပည္႔ေတာ္မ မိဘမ်ားနံမည္က ဦးသန္းေမာင္နဲ႔ ေဒၚခင္ညႊန္႔ပါ။ ဟသၤာတ ဒီစၾကိတ္ ေရၾကည္ျမိဳ႕အပုိင္ ( ...) အိမ္ေျခ ၆၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ႔ ရြာၾကီးကပါ။
တပည္႔ေတာ္မ မိဘမ်ားက အက်ိဳးေပးေနတဲ႔ အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ လယ္ဧက ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။
သားသမီးဆိုတာေတာ႔ တပည္႔ေတာ္မ တစ္ေယာက္ထဲပဲ၊ အိမ္မွာလည္း ကုန္စံုဆိုင္ၾကီး ဖြင္႔ထားေသးတယ္။
ျမိဳ႕က ေစ်းအတိုင္း ေရာင္းေတာ႔ အေရာင္းအဝယ္ ေကာင္းပါတယ္။ တပည္႔ေတာ္မကို ေတာ႔ ေရၾကည္ျမိဳ႕ အစိုးရေက်ာင္းမွ ထားပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ၆ တန္း ေအာင္ျပီးတဲ႔အထိ ေနခဲ႔ရပါ တယ္။
ဒီကုလားကေတာ႔ (ဒီကုလားၾကီးကေတာ႔ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ကို မ်ိဳေနသာ စပါးၾကီးကို ဆိုလိုသည္) ပုသိမ္ျမိဳ႕ ေျမႏုလမ္းမွာ လက္ကားကုန္စံုဆိုင္ၾကီးမ်ား ဖြင္႔ပါတယ္။ တစ္ေန႔ တပည္႔ေတာ္မ တို႔ရြာေရာက္ျပီး တပည္႔ေတာမတို႔ဆိုင္ကလည္း ရြာမွာ ဆိုင္ၾကီးဆိုေတာ႔ သူတို႔က ေဖာက္သည္အျဖစ္ အေရာင္းအဝယ္ဆက္လိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေဖေဖေမေမတို႔ကို သူတို႔ဆိုင္မွာ ဘာမဆိုယူေရာင္းပါ။ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ေပးပါမယ္၊
ေငြကိုလည္း လြယ္တဲ႔အခါမွ ေပးႏုိင္ပါတယ္၊ ဆက္ဆံၾကည္႔ပါလို႔ မိတ္ဆက္ပါတယ္။
တပည္႔ေတာ္မရဲ႕ မိဘမ်ာကလည္း ေတာသူေတာသား လူ႐ိုးေတြဆိုေတာ႔ သားတစ္သာ ျမင္တယ္၊ ေၾကာ႔ကြင္း မျမင္ၾကေတာ႔ သူတို႔အဖို႔မွာ စားရကံၾကံဳလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲတယ္လို႔ေတာင္ထင္ ၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ ကံထူးတယ္ေပါ႔ေလ။
ဒီကုလားနဲ႔ ဆက္သြယ္ၾကတာပါပဲ။ ဒီကုလားရဲ႕ဆုိင္ၾကီးက လစဥ္ဆိုသလို တစ္ေထာင္၊ ေထာင္႔ ငါးရာဖိုးယူျပီး ေရာင္းၾကပါတယ္။ လူ႐ိုးေတြဆိုေတာ႔ စာရင္းအင္း မထားၾကဘူး။ ကုလားသူေဌးက မွတ္ထားျပီးေရာနဲ႔ ဒီလိုပဲေနၾကတာပဲ။ ေမေမက ဆိုင္ေရာင္း၊ေဖေဖကေတာ႔ ငါ ကုသိုလ္ဘက္အားထုတ္ ႏိုင္ဖို႔ ၾကံဖန္ျပီး မ
မယ္လူေပၚလာတာ၊ ဥပုသ္ရက္ရွည္ ေစာင္႔မွပဲဆိုျပီး ဥပုသ္ေစာင္႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြား နဲ႔ ဆိုင္ကိစၥဆိုရင္ ဘာမွ သူမသိေတာ႔ဘူးဘုရား။
လယ္ကလည္း ေရၾကီးလို႔ လယ္ခင္းေတြက ေကာင္းေကာင္းမရတဲ႔ႏွစ္ေတြနဲ႔ လာၾကံဳေတာ႔ ဆိုင္ ကလည္း အေရာင္းအဝယ္ ထိုင္းခ်င္တိုင္းထိုင္း၊ အ႐ွံဳးခံ ေရာင္းရတာကမ်ား ကုလားကေတာ႔ ကုန္ေကြ်း ေပးလ်က္က္ပါပဲ။
တပည္႔ေတာ္မကလည္း ေက်ာင္းေနရင္းမို႔ တစ္ခါတစ္ေလ သတိရတဲ႔အခါ ေမေမ႔ကို ‘ ေမေမ
ကုလားေကြ်းေတြ တိတိက်က် ဘာမွမွတ္တာ မေတြ႔ဘူး၊ ႏွဳတ္နဲ႔မွတ္ဆိုတာလည္း တစ္ႏွစ္ တြက္မွန္ဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။
တစ္ေန႔ ႏွာေခါင္း က်ည္ေပြ႕ေတြ႔လိမ္႔မယ္လို႔ေတာင္ တပည္႔ေတာ္မ ႏွဳတ္က ထြက္ျပီး သတိေပးမိပါေသးတယ္။‘ေမေမတို႔ကေတာ႔ ကုလားကို အင္မတန္ယံုေနပါတယ္။ ‘ တို႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ ဆပ္သြား လည္း ကိစၥမရွိဘူး၊ ဆုိင္ဆိုတာ ေရာင္းမေကာင္းတဲ႔အခါ အေရာင္းအဝယ္ထိခိုက္တဲ႔အခါ ဒီလိုပဲခံရတာပဲ၊ တစ္ေန႔ ျပန္ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအခါ ခဏေလးနဲ႔ စီးပြားျပန္တက္လာလိမ္႔မယ္။ က်ဳပ္တို႕က ဆိုင္ အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ ကုန္ကိုယူႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးတာကိုလည္း က်ဳပ္တို႔သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုင္ကို အျပတ္မခံႏိုင္ဘူး ၾကိဳးစားပါ၊ က်ဳပ္တို႔ကိုအားမနာပါနဲ႔‘ လုိ႔ေတာင္ ေမေမတို႔ကို ေျပာလႊတ္လိုက္ေသးတယ္နဲ႔ အဲသေလာက္ ေမေမတို႔က ကုလား ကိုသိၾကားတင္ျပီး ေန႔တိုင္း ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းၾကေသးတယ္ ဘုရား‘။
အဲ ဒုကၡျဖစ္ခ်င္လာေတာ႔တပည္႔ေတာ္ ေျခာက္တန္းေအာင္လို႔ ခုႏွစ္တန္းသင္ဆဲပါ။ ကုလားနဲ႔
ဆက္သြယ္လာလို႔ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ဆိုပါေတာ႔ဘုရား၊ တုိင္းျပည္ကလည္း စစ္ျဖစ္မယ္လို႔ လွဳပ္ရွား ဒီကုလား က စာရင္းစာအုပ္ၾကီး ပိုက္ျပီး ေရာက္လာပါတယ္။
အတိုခ်ဳပ္ေလွ်ာက္ထားပါမယ္ဘုရား။ ကုလားက စာရင္းျပျပီး အေၾကြး တစ္သိန္းငါးေသာင္း
အတိုးကဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ျပေတာ႔မွ တပည္႔ေတာ္မတို႔ သားအဖေတြမွာ မ်က္လံုးျပဴးကုန္ၾကတာေပါ႔။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္သိန္းငါးေသာင္းဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေပမယ္႔ ကိုယ္မွာ
စာရင္းအင္းမရွိေတာ႔ ရွံဳးဘက္က ခ်ည္းေပါ႔။ ကုလားကလည္း အေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္တယ္။ ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔က
‘ ထိုမ်က္ႏွာလည္း ငဲ႔ပါဦး။ ဒီေလာက္ မဟုတ္ႏိုင္ပဲနဲ႔ ဒီစာရင္းဟာ မင္းတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကတာလဲ။ မူလကလည္း အတိုးယူဖို႔ မေျပာၾကပါဘူး။ ေငြေခ်းတာမွ မဟုတ္ဘဲ ကုန္ေၾကြး မင္းတို႔ ေပးလို႔ယူတာပဲ။ တုိ႔ဟာ တစ္လတစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင္႔ငါးရာဖိုးထက္ ပိုယူတာ တစ္ခါမွ မရွိဘဲနဲ႔‘ လို႔ ေျပာတယ္။
ကုလားကလည္း ‘ ကုန္ေစ်းကို အေသမွတ္ထားလို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ဆိုင္ဖြင္႔ေနတာ
ကုန္ေစ်းႏွဳန္းတက္တဲ႔အခါ တန္ဖိုးပိုက်လာတယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အသိသားနဲ႔။
ေမေမကထပ္ျပီး ရွင္းျပပန္တယ္။ ‘ ေအးကြယ္ ေစ်းတက္လို႔ ပိုက်ပါဦး၊ တစ္လ တစ္ေထာင္ဖိုး ယူတဲ႔ အလွည္႔ကိုေတာင္ တစ္ေထာင္ျဖဳတ္ျပီး ေထာင္႔ငါးရာ မွန္မွန္ထားပါဦး ၊ တစ္လ ေထာင္႔ငါးရာ၊ တစ္ႏွစ္ တစ္ေသာင္း ၊၃ ႏွစ္ ငါးေသာင္းေလးေထာင္။ ကဲ ေျခာက္ေသာင္းပဲ ထားပါဦးေတာ႔ကြယ္၊ ခုေတာ႔ တစ္သိန္းငါးေသာင္း
အတိုးပါနဲ႔ဆိုရင္ အက်ိဳးနည္းေနပါပေကာလားကြယ္နဲ႔ ထိပ္ေျမြကိုက္တဲ႔ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ကုလားကိုတိုးလွိ်ဳးေတာင္ပန္ၾကတာေပါ႔ေလ…။
‘ ကုလားကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိုးေသသလိုနဲ႔ ေက်းဇူးကန္းတယ္။ က်ဳပ္ေကာင္းခဲ႔သမွ်ေတြ အလာကားပါ။
က်ဳပ္က စာရင္းနဲ႔ထားတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က စာရင္းမျပႏိုင္ဘူး ပါးစပ္က အရမ္းတြက္ျပေနတာ ကေတာ႔မွန္ရမယ္။
က်ဳပ္စာရင္းဟာ အစိုးရကို အျမတ္ေတာ္ေၾကးေပးေနတဲ႔ စာရင္းဗ်။ ဒီစာရင္းက မွားတယ္ေပါ႔ေလ။ ကဲရံုးၾကမွ သိမယ္လို႔ တစ္ခါၾကိမ္းလိုက္ရံုနဲ႔ပဲ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ျဖစ္သြားျပီး ရံုးဂတ္ဆိုရင္ ေၾကာျခမ္းေအာင္ ေၾကာက္ၾကေတာ႔ ဆိုင္ေရာ၊ လယ္ဧက ၃၀၀ ေက်ာ္ေရာ၊ တပည္႔ေတာ္ လက္ဝတ္လက္စား
ေရႊစိန္ေတြေရာ အကုန္လံုး ကုလားလက္ထိုးအပ္လုိက္ရ ပါတယ္ ဘုရား။‘
(အဲဒါဟာ စီးပြားေရးအားျဖင္႔ စပါးၾကီး (ကုလား)က ပထမ မ်ိဳျခင္းပဲ ဒကာၾကီး။)
အဲဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္လည္း ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရေရာ။ လူၾကီးမိဘေတြကလည္း ဘာလုပ္ရ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူး။ ေစ်းေတာင္းလည္း ေခါင္းေပၚ မတင္ဝံ႔ သူမ်ားအခစားအခိုင္းေစတို႔ကလည္း မျဖစ္၊ကူလီလည္း မထမ္းႏိုင္
ေနာက္ဆံုးျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပဲဆိုျပီး ေနတဲ႔အိမ္ကို ဒီကုလား ဆီမွာ ေပါင္းရျပန္တယ္။
အကုသိုလ္ဝင္လာေတာ႔ ဒီကရတဲ႔ေငြနဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ဘာကိုင္ကိုင္ လံုးပါးပါးျပီး မၾကာခင္
ျပတ္သတ္သြားျပန္တာပါပဲ။
ေဖေဖနဲ႔ေမေမက ေျပာတယ္ဘုရား။ ခုလို တို႔ရင္ပတ္ေပၚ ေရေႏြးအိုးတယ္ရင္ ပြက္ပြက္ဆူလာ လိမ္႔မယ္တဲ႔ ဘုရား။ အဲသေလာက္ သူတို႔ရင္ထဲမွာ ပူေနသတဲ႕လို႔ ေျပာရင္း၊ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ ကေလးမဟာ ၾကံဳၾကံဳခ် ငိုျပန္ပါေရာ။
အဲဒါ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ရဲ႔ ဒုတိယမ်က္ရည္ မိုးသည္ထန္ျခင္းေပါ႔ေလ။ ေနာက္ ဆက္ ေျပာျပန္တယ္။‘ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာဘဲ ကုလားက အိမ္ကို ေၾကြးန႔သဲ ိမ္းေတာ႔မလိုလို ျဖစ္လာတာနဲ႔ အိမ္မဲ႔ယာမဲ႔
ဇရပ္ေပၚေနရမယ္႔အေျခဆိုက္ေနတုန္းမွာ ကုလားေရာက္လာျပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ပါးစပ္ထြက္ရဲ လိုက္တာဘုရား။ ‘ ခင္ဗ်ားတို႔အိမ္ေရာ၊လယ္ေရာ၊ေရႊေရာ အားလံုးျပန္ရမယ္။ ခင္ဗ်ားသမီးကို က်ဳပ္နဲ႔လက္ထပ္ပါေစလို႔‘ ေျပာေတာ႔ တပည္႔ေတာ္မ ေဒသၾကီးၾကီးနဲ႔ ေျဗာင္ဆဲခ်လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေမေမတို႔က နားခ်ပါတယ္။ ‘ သမီးရယ္ တို႔တစ္ေတြ အသက္ၾကီးမွ စီးပြားပ်က္ ျပီးအိမ္ေျခယာေျခမရွိ ဇရပ္ေပၚမွာ တက္ျပီး ေခြေသ ေသတာ ၾကည္႔ခ်င္သလား။ ညီအေဖမ်က္ႏွာလည္းဇီးရြက္ေလာက္ရွိေတာ႔တယ္။ တို႔မိဘေတြကို သနားျပီး ဒီကုလားကိုပဲ ယူလိုက္ပါ သမီးရယ္၊ တို႔မ်ိဳးရိုးမွာကုလားယူတဲ႔ ထံုးစံမရွိေပမယ္႔ ခုလို ဒုကၡျဖစ္လာတဲ႔အခါ ကုလားယူရမလားလို႔ ကဲ႔ရဲ႕တဲ႕လူက ထမင္းမေကြ်းဘူး။
ကိုယ္ရွိမွ ကိုယ္စားရမွာ ကုလားကလည္း သိပ္ျပီး အသက္မၾကီးေသးပါဘူး။ ၃၈ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးသတဲ႔။ဒီေတာ႔ တို႔အေျခေကာင္းလာရင္ တုိ႔ရဲ႕ျမဳပ္ေနတဲ႔ ဂုဏ္ဟာ ျပန္ေပၚလာမွာဘဲ မဟုတ္လားလို႔အမ်ိဳးမ်ိဳးနားခ်တယ္။
သီတင္းႏွစ္ပတ္ေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အေမ႔စကား နားေထာင္လိုက္ ပါတယ္ဘုရား။
တစ္ရြာလံုးကလည္း စုတ္သတ္သတ္ေပါ႔ ဘုရား။ ဒါနဲ႔ တပည္႔ေတာ္ ကုလားေနာက္ ပါရ ေတာ႔တာပဲ။
ကုလားနဲ႔အတူ ပုသိမ္ေျမႏုလမ္းမွာ ေနရပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ စီးပြားပ်က္မႈေၾကာင္႔ သမီးကုလား လက္အပ္လိုက္ရတဲ႔ အရွက္နဲ႔ စိတၱဇေၾကာင္႔ ေဖေဖ ေသဆံုးသြားရွာပါတယ္။ ေမေမကလည္း သမီးကို ကုလားနဲ႔သာ
ေပးစားရတယ္ စိတ္ေတာ႔ မခ်ိရွာပါဘူး သူလည္း ေဖေဖ႔လိုပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ေဖေဖ႔အတြက္ မခ်ိတာေရာ၊ စိတၱဇနာ အစံုေရာခံစားရျပီး ေဖေဖဆံုးျပီးလို႔ ၆ လ
ေလာက္အၾကာမွာ သူလည္း ေဖေဖေနာက္ လိုက္ရွာေတာ႔တာပါပဲ ဘုရား‘ လို႔ ေျပာျပီး တတိယ အၾကိမ္ ေျမာက္ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ မ်က္ရည္မိုးသြင္သြင္ စီးျပန္တာပါပဲ ဒကာၾကီး ‘။
ဘုန္းၾကီးလည္း သံဃာနဲပမ်က္ရည္ အဆင္မေျပေပမယ္႔ က႐ုဏာ မ်က္ရည္ေတာ႔ လည္ရေသး
တာေပါ႔ေလ။
ကဲ ဆက္ေျပာပါဦးကြယ္။
ဒီကုလားျပည္ ဘယ္လိုေရာက္လာျပီး ဘယ္လို ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိပါရေစဦး ‘။
ခင္ညႊန္႔ႏြယ္က ငိုလ်က္ ဆက္ေျပာရွာတယ္‘
ဒီကုလား ယုတ္မာတာ္ေတြ တပည္႔ေတာ္ ေျပာရပါေတာ႔မယ္ ဘုရား။ ၆ လေလာက္ေတာ႔ မယားမွတ္မွတ္ သားမွတ္မွတ္ေပါင္းသင္းပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပည္႔ေတာ္ မရွက္ပါဘူး ဘုရား နားနဲ႔ မနာ ဖဝါးနဲ႔နာေတာ္မူပါ ‘။
‘ ပဋိသေႏၶအျမန္ရေအာင္ဆိုျပီး ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို စားစားျပီး မတရားက်င္႔နည္းေတြနဲ႔
တိရိစာၦန္လိုဆက္ဆံအားထုတ္လိုက္တာလည္း မေလွ်ာက္ရဲေတာ႔ပါဘူး ဘုရား‘ လုိ႔ ငိုျပန္တယ္။
ပန္ခ်ာပီကပၸတိန္ၾကီးက မသိမသာ မဲ႔ျပံဳး ျပံဳးျပီး ဘုန္းၾကီးမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဘုန္ၾကီးကေတာ႔ မျပဳံးအားႏုိင္ဘူး။ တိရစာၦန္ကုလား၊ ဒီလိုကုလားမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးလံုးကိုဘဲ ဘုန္းၾကီးေမတၲာမထားႏို္င္တဲ႔ ဘဝကိုေရာက္မိတာဘဲ။ခင္ညႊန္႔နြယ္က ဆက္ေၿပာၿပန္တယ္“
တပည့္ေတာ္မကလညး္ ပဋိသေႏၶမ႐ွိ ေနာက္က်ေတာ ့ဆိုင္က အၿခား ကုလား ၄ ေယာက္နဲ႕ အလွည့္က် အေပ်ာ္ခိုင္းၿပန္တယ္။.ၿငင္းဆန္ရင္ ပါးစပ္ကို အဝတ္နဲ႔စည္းၿပီး ေသလုမတတ္ ႐ိုက္ပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ကုလားငါးေယာက္ရဲ႕ ဘံုမယားအၿဖစ္နဲ႕တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ႕ရပါတယ္။အၿပင္ထြက္ခြင္႔လည္း
အလ်င္းမရပါဘူး။အဂၤလိပ္ေခတ္ဆိုေတာ႔ ဒီကုလားက အရာ႐ွိေတြ ဘာေတြ ေငြနဲ႔ေပါင္းသင္းေတာ႔ ကုလားမ်က္ႏွာကလည္း ၾကီးေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မမွာ ကယ္ႏိုင္မယ္႔လူ၊ အားကိုးႏိုင္မယ္႔လူ ၾကည္႔မေနႏိုင္ပါဘူး ဘုရား။ ေနာက္ ဂ်ပန္လည္းဝင္ လာေရာ ကုလားၿပည္ကို လိုက္ခဲ႔ရေတာ႔တာပါပဲ။
ေတာင္ကုတ္လမ္းကေနၿပီး ကုန္းေၾကာင္းခရီးထြက္ခဲ႔ရပါတယ္။တပည့္ေတာ္မ တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းခရီးၾကမ္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မသြားခဲ႔ဘူးပါဘူး။ ကုလားေၾကာက္တာနဲ႔ဇြဲခတ္ၿပီး လုိက္ခဲ႔ရပါတယ္။လမ္းမွာဓားၿပတိုက္ ခံရေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခု ဆိုသလို ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ပဲ စစ္တေကာင္း
ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ စစ္တေကာင္းနဲ႔ ၁၆မိုင္ေလာက္ေဝး တဲ႔ (မဟာတိုလီ)ဆိုတဲ႔ ေခၚေတာ႐ြာမွာ ေနရပါတယ္။
အဲဒီ႐ြာမွာ (ဘ႐ူးဝါး)ေခၚတဲ႔ ဘဂၤါလီ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္း႐ွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက
ေၾကးစည္သံေတြ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံေတြ စတဲ႔ ဘာသာေရးအသံေတြ ခဏခဏၾကားေနရေတာ႔ ကိုယ္႔တိုင္း ကိုယ္႔ၿပည္နဲ႔ ကိုယ္႔ဇာတိေဒသလို႔ ထင္တယ္ဘုရား။
မိဘေတြလြမ္း ႐ြာကိုလြမ္းနဲ႔ မိဘေတြ႐ွိလို႔သာ သမီးဒုကၡေတြမ်ားၿမင္ရရင္ ရင္ႏွစ္ၿခမ္း ၿဖန္းကနဲ ကြဲကုန္ၾကမွာဘဲ ေတြးၿပီး ေဆြးလုိက္တာဘုရား ” လို႔ေၿပာၿပီၚ စတုတၳအၾကိမ္ မ်က္ရည္မိုး သည္းၿပန္တယ္ ဒကာၾကီးရဲ႕။ ေနာက္ဆက္ၿပီး ေၿပာၿပတာကေတာ႔ တစ္ေန႔
ေရခပ္သြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဘ႐ူးဝါးေက်ာင္းမွာ ၿမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္ကို ဝင္ဖူးၿပီး ဒီဝဋ္မွ ကၽြတ္ဖို႔ဆုေတာင္းရတာ တပည္႔ေတာ္ၿဖင္႔ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ ဝမ္းသာလိုက္တာဘုရား။ အရင္က စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ေန႔စဥ္အမွ် ဒုကၡပင္လယ္ ေဝေနရတာဟာ ၿမတ္စြာဘုရား ဆင္းတုေတာ္ကို ဖူးလုိက္ရတာနဲ႔
ဘယ္လိုလန္းသြားမွန္း မသိဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ၾကက္သီးမ်ားထၿပီး စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ခ်မ္းသာလိုက္တာဘုရား။
ေ႐ွးက ဆုေပးၾကတဲ႔ ေရထိေသာ ၾကာပန္းကဲ႔သို႔ လန္းဆန္းပါေစဆိုတာကို စာစကားေတြပဲလို႔ အရသာ မသိခဲ႔ဘူး။ ခုလို ဘုရားကို ဖူးရတဲ႔အခါမွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ လန္းလာတာေတြ႕ေတာ႔မွ ဒီစာ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္ၿပီး အရသာေပၚေပါက္လာပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္မ ဘုရားက အမွတ္တမဲ႔ ၿပန္လာပါတယ္။ လင္ကလား မသိေကာင္းဘူး ရယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔တာေပါ႔ေလ။ အိမ္က်ေတာ႔ လား လား သူကသိႏွင္႔ေနပါတယ္။
တပည့္ေတာ္မ ဘုရားဖူးတာကို အၿခားကုလားေတြၿမင္တာနဲ႔
သူ႕ကိုလာေၿပာႏွင္႔ၾကတာကိုးဘုရား။တပည္႔ေတာ္မ အ႐ိုက္ခံရတာ ( ၇ )ရက္လံုးလံုး ဆက္႐ိုက္ တယ္ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္မ သူ႕ကို ေၾကာက္လိုက္တာမွ ၾကည္႔ရင္းၾကည္႔ရင္းကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ပါတယ္။
သူမို႔ (၇) ရက္ ဆက္ၿပီး ဇြဲနဲ႔ ႐ိုက္ႏိုင္ေပတယ္။ ခံရသူတပည္႔ေတာ္မမွာၿဖင္႔ အေပါက္အၿပဲ အညို အမဲနဲ႔ အိပ္ရာထဲလဲေနေလာက္ေအာင္ကိုပဲ ဒဏ္ရာရခဲ႔ပါတယ္။ ႐ိုက္တိုင္း႐ိုက္တိုင္း ဆဲလုိက္တာလဲ ကုန္ေရာ။
“ ေဂါတမ ၿမတ္စြာဘုရားကိုလဲ သူ႕ကိုယ္နဲ႔နႈိင္းၿပီး ဒါဘုရားမဟုတ္ဘူး၊ ငါ႔လိင္႐ုပ္၊ အလကား
အ႐ုပ္၊ၿမန္မာေတြ မိုက္လို႔ ႐ွိခိုးေနတဲ႔အ႐ုပ္ ဘာလို႔ နင္႐ွိခိုးသလဲ၊ တို႔ဘာသာကို ႐ွိခိုးရမယ္မဟုတ္လား၊
ဒီဘုရား အ႐ုပ္ကို ႐ွိခိုးမဲ႔အစား ေဟာေဟာ ငါ႔ဟာ ႐ွိခိုးဆိုၿပီး ရက္ရက္စက္စက္႐ိုက္တာပါပဲဘုရား။ ”
တပည္႔ေတာ္မလဲ တစ္ခါတည္း ေသသြားပါေစေတာ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ ဒါမွ ငါ႔ ဒီဝဋ္ ကၽြတ္မယ္လို႔ ေအာက္ေမ႔မိပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔လည္း သူ႕ရဲ႕မယားၾကီး ကုလားမကလည္း တပည့္ေတာ္မ ကို ခဏခဏ ႐ိုက္တယ္။
ႏွိပ္စက္တယ္။ ထြက္႐ိုက္ ဝင္႐ို္က္ဆိုသလိုကို ႐ိုက္ပါတယ္။
“ အဲ႔သည္ေနာက္ကုိ သူ႕ညီအတြက္ပါ အလွည့္က်မယား လုပ္ေစပါတယ္။ ”
ေနာက္ သူ႕အေဖ ကုလားအိုၾကီးေရာက္လာၿပန္ေတာ႔လည္း ဖေအကုလားၾကီးအတြက္ အသံုးေတာ္ ခံရၿပန္တယ္။အဲဒီ ကုလားၾကီးက်မွဘဲ ေၿပာရတာ ႐ွက္လည္း ႐ွက္ပါတယ္ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မ အသည္းထိေအာင္ ခံစာဒရတာေတြ ဖြင္႔ခ်ခ်င္လြန္းလို႔ ေၿပာရတာမို႔ ဖဝါးနဲ႔နာ ေတာ္မူပါဘုရား။ အဲဒီ ကာမဂုဏ္အရာ ယူတ္မာတာ ေလာကမွာ႐ွိမယ္ေတာင္ မထင္ပါဘူး။ေခြးနဲ႔ဝက္နဲ႔ အတူပါဘုရား။ အသက္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ ဇရာအိုၾကီးပါဘုရား ထမင္းစားခ်ိန္ပဲ ခ်န္လွပ္ၿပီး ညဥ့္နက္မွ ဝင္အိပ္ရတဲ႔ဘဝအထိ
ကုလားသားအဖ တစ္ေတြရဲ႕ ေရအိုးစင္အၿဖစ္ ဒုကၡခံခဲ႕ရပါ တယ္ဘုရား။ အိမ္ထဲက အိမ္ၿပင္ေတာင္ ထြက္ခြင့္ မၿပဳေတာ႔ဘူး။တိုတိုေၿပာရရင္ ေနာက္မၾကာခင္ဘဲ ဂြါလႏိၵဳရ္မွာ ဆိုင္တယ္မယ္ဆိုၿပီး တပည့္ေတာ္မကို ေခၚလာၿပီး ကုလားမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပိုက္ဆံ႐ွာရတဲ႔ဘဝေရာက္ခဲ႕ရပါတယ္။ ဒီဘဝကို ပို႔ၿပီး ေငြ႐ွာမွာမို႔ တပည့္ ေတာ္မကို
သူတို႔သားအဖေတြ အားရပါးရ မ်ိဳၾကဝါးၾကတာပါကလားလို႕ တပည့္ေတာာ္မ ဟီးခ်ၿပီး ငိုရတဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားပါၿပီ။
ကယ္မဲ႔သူ ေဝးေနရတဲ႔ ဘဝမွာ ဘ႐ူးဝါးေက်ာင္းမွာ ဘုရားကို ဆုေတာင္းခဲ႕တာ ၿပည့္တယ္လို႔ မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ခုလို အ႐ွင္ဘုရား ေရာက္လာၿခင္းပါပဲ။ တပည့္ေတာ္မကို ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ပစ္မထားပါနဲ႔ ဘုရား။ ” လို႕ေၿပာၿပီး ပဥၥမအၾကမ္ေၿမာက္ မခ်ိမဆန္႔ ႐ႈိက္ ၾကီးတ ငင္ ငိုလိုက္တာဟာ ပန္ခ်ာပီေတြေရာ ဘုန္းၾကီးေရာ သည္းမခံႏို္င္ေတာ႔ဘူး။ ေၿပာင္ေၿပာင္ပဲ မ်က္ရည္ သုတ္ႏွပ္ရည္ညွစ္ၾကရေတာ့တာပဲ။
သို႔ေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးကေတာ႔ ရာဇဝင္ေထာင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားၿဖစ္ေနေတာ႔ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ကိုေတာက္ေလွ်ာက္မကူညီႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ စပါးၾကီး လူယုတ္မာေတြရဲ႕ လက္က လြတ္႐ံုပဲ တတ္ႏိုင္တဲ႔အတိုင္းေနာက္ဆံုး အိႏၵိယစစ္ေၿပးၿမန္မာမ်ားခိုကိုးရာစခန္း (CAMP) ဆီသို႔သာ ပုလိပ္အရာ႐ွိမ်ား လက္အပ္ၿပီး အပို႔ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။
ခင္ညႊန္႔ႏြယ္ခမ်ာမွာေတာ႔ ဝမ္းေၿမာက္ၿခင္းမ်က္ရည္မ်ားသြင္သြင္ က်ဆင္းၿပီး ဘုန္းၾကီးကို သံုးၾကိမ္ ဦးခုိက္ကန္ေတာ႔ကာ လငပုတ္လက္ကလြတ္တဲ႔ လဝန္းလို ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ လိုက္ပါ သြားတာ ၿမင္ရေတာ႔ ဘုန္းၾကီးၿဖင့္ ဝမ္းေၿမာက္လိုက္တာေလ၊ၾကည္ႏူးၿခင္းမ်က္ရည္မ်ားပင္ ဝို္င္းၿပီး.....
ခင္ညႊန္႔ႏြယ္သြားရာခရီး ေခ်ာေမာပါေစ၊ခင္ညႊန္႔ႏြယ္၏ အနာဂါတ္ကာလ ေကာင္းမြန္ပါေစလို႔ဆု
ေတာင္းရင္း ေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္မိေသးတယ္။ (ဆီလ္ခ်ာ)ေထာင္ကို သြားရမွာ အရင္ကဲ႔သို႔ စိတ္မထိုင္း ေတာ႔ဘူး၊
ငါကား ၿပဳႏိုင္ခဲေသာ ကယ္တင္မႈ ကိုၿပဳခဲ႔ရၿပီလို႔ ၾကည္ႏူးလွစြာနဲ႔ (ငပု)ေခၚတဲ႔သေဘာၤေပၚ စစ္ပုလိပ္ အၿခံအရံနဲ႔
ထြက္ခဲ႔ရပါတယ္ ဒကာၾကီး။
ကဲ ဒီဇာတ္က
ဒါပါပဲ....။
ေနာက္ဆံုး ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ေလ႔လာခဲ႕သမွ် ဒီစပါးၾကီးေတြနဲ႔ ပတတ္သက္တဲ႔ ဥပေဒသကေတာ႔...
“ ခင္ညႊန္႔ႏြယ္အၿဖစ္ကို သတၱဳခ်ၾကည္႔ရင္ …….
စပါးၾကီးေတြဟာ ပထမ စီးပြားေရးကို ၿမိဳတယ္၊ဒုတိယ လူကိုပါ မ်ိဳတယ္ဆိုတာကို စာေရးဆရာမို႔
စာေရးတိုင္း တတိႏိုင္သေလာက္ ဒီအေရးကိစၥေတြကို ႏႈိးေဆာ္ေပးပါ။
ၿမန္မာေတြဟာ စိတ္ေကာင္း႐ွိတယ္၊႐ိုးတယ္၊ဧည့္ဝတ္ေက်ျပြန္တယ္။လူခ်င္းနီးစပ္လာရင္ ဘယ္ လူမ်ိဳးကို
ၿဖစ္ၿဖစ္ အတြင္းလူလုပ္ၿပီး ခင္မင္တယ္၊ပံုတယ္၊ယံုတယ္။
ၿမန္မာေတြဟာ ပစၥည္းမ်ားကို ႐ွာေဖြရာၿဖစ္ေစ၊သံုးရာမွာၿဖစ္ေစ၊အၿခားလူမ်ိဳးေလာက္ စံနစ္တက်
မ႐ွိဘူး၊ေပါ႔ေပါ႔ပဲသံုးလွ်င္ သံုးမွန္းမသိ၊ကုန္လွ်င္ကုန္မွန္းမသိ၊ေနာက္ကို ပစၥည္းဥစၥာမြဲၿပာက်တဲ႔ ဘဝေရာက္တဲ႔အခါ
ဘဝကိုရင္မဆိုင္ရဲေတာ႔ဘဲ လူမ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာတရားကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ထင္ရာၾကဲ တတ္ၾကတယ္။
စပါးၾကီးေတြကေတာ႔ ဆင္းရဲသား ကူလီ ေအာက္တန္းစား စပါးၾကီးၿဖစ္ၿဖစ္၊ၿမန္မာၿပည္ေၿမေပၚကို
ရည္႐ြယ္ခ်က္မ႐ွိဘဲ အလကားလာၾကတယမဟုတ္ဘူး၊ၿမန္မာေတြ ႏုိင္ငံၿခားအပ်င္းေၿပ ေငြသြားၿဖံဳးသလို
လာၾကတာမဟုတ္ဘူး။
စပါးၾကီးေတြဟာ အေၾကာင္းမဲ႔မလာၾကဘူး။သူတို႔မွာ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ၾကီး ႏွစ္ခု စပါးၾကီး တိုင္းမွာ
႐ွိေနတယ္။
၁။ၿမန္မာ့စီးပြားေရးကို မ်ိဳရန္။
၂။ၿမန္မာလူမ်ိဳးနဲ႔ ဘာသာကို မ်ိဳရန္။
အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ လာၾကသူခ်ည္းပဲ။ၿမန္မာေတြရဲ႕ သိန္းသန္းကုေ႗မကတဲ႔ စီးပြားေရးေတြလည္း အမ်ိဳခံရၿပီး
ခုလည္းမ်ိဳတုန္း ေနာက္လည္း မ်ိုဳမွာဘဲ။မည္၍မည္မွ် ဂဏာန္းခ်ၿပီး မေၿပာ္ႏိုင္ေအာင္
ၿမန္မာအမ်ိဳးသမီး၊ၿမန္မာတိုင္းရင္းသား အမ်ိဳးသမီးေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း သူတို႕ အမ်ိဳခံခဲ႔ၾကရၿပီး ခုလည္း ခံရတုန္း။အဲသည္လို စပါးၾကီးေတြက တစ္ဘက္က အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ၾကီးေတြနဲ႔ မ်ိဳေနၾကတာကို
သတိမမူမိၾကရင္ မ်က္ေခ်ၿပတ္ေနၾကရင္ ကိုယ္႔မင္းကိုယ္႔ခ်င္းလြတ္လပ္တဲ႔ ၿမန္မာဟာ မၾကာခင္
စပါးၾကီးဝမ္းထဲေရာက္ၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္ေနတဲ႔ စပါးၾကီးႏြယ္ဝင္ စပါးအံုးႏိုင္ငံၿဖစ္သြားမွာဘဲလို႔သာ “အပၸမာေဒန
သမၸာေဒထ ”ၾကေပါ႔ ဒကာၾကီး ” ဟု ကိုယ္ေတာ္က ၿပံဳးလွ်က္ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း.....
”အာမအာမအာမ
ဘေႏၵပါဘုရား ”ဟု ဝန္ခံရင္း (ကိုယ္ေတာ္႔ဂ႐ုဏာ) ကို ၾကည္ညိဳ၍ မဆံုးႏိုင္ၿခင္းၿဖင့္
ဤဝတၳဳကို အနားသတ္လိုက္ရပါသတည္း။
ေ႐ႊဒံုးဘီေအာင္
၁၀.၁၁.၅၂
အဲသည္လို စပါးၾကီးေတြက တစ္ဘက္က အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္ၾကီးေတြနဲ႔ မ်ိဳေနၾကတာကို
သတိမမူမိၾကရင္ မ်က္ေခ်ၿပတ္ေနၾကရင္ ကိုယ္႔မင္းကိုယ္႔ခ်င္းလြတ္လပ္တဲ႔ ၿမန္မာဟာ မၾကာခင္
စပါးၾကီးဝမ္းထဲေရာက္ၿပီး လူမ်ိဳးေပ်ာက္ေနတဲ႔ စပါးၾကီးႏြယ္ဝင္ စပါးအံုးႏိုင္ငံၿဖစ္သြားမွာဘဲလို႔သာ “အပၸမာေဒန
သမၸာေဒထ ”ၾကေပါ႔ ဒကာၾကီး ” ဟု ကိုယ္ေတာ္က ၿပံဳးလွ်က္ အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း.....
”အာမအာမအာမ
ဘေႏၵပါဘုရား ”ဟု ဝန္ခံရင္း (ကိုယ္ေတာ္႔ဂ႐ုဏာ) ကို ၾကည္ညိဳ၍ မဆံုးႏိုင္ၿခင္းၿဖင့္
ဤဝတၳဳကို အနားသတ္လိုက္ရပါသတည္း။
ေ႐ႊဒံုးဘီေအာင္
၁၀.၁၁.၅၂
မိမိဘာကိုကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ http://anti786.blogspot.com မွျပန္လည္ေကာက္နုတ္မွ်ေဝျခင္း........
ဒီပိုစ္ေလးကိုဖတ္ျပီးရင္....ဓနဂုဏ္မက္ေမာတဲ႔မိဘေတြစဥ္းစားဖိုလိုမယ္ေနာ္..
No comments:
Post a Comment