တကမၻာပိုင္းျခားပံုကိုေရတြက္ျခင္းမွာ မဟာတကပ္ဟုေခၚေသာ အသေခ်ၤေလးကပ္တြင္။ တကပ္၏အပိုင္းအျခားအေရအတြာက္မွာ။ ၎အသေခ်ၤတကပ္တြင္။ အႏၱရကပ္ငယ္ေျခာက္ဆယ့္ ေလးကပ္ရွိသည္ဟု၍ဆိုသည္။ ၎အႏၱရကပ္ငယ္တကပ္၏ အေရအတြက္မွာ။ ကမၻတည္သည္ကာလမွစ၍ ကမၻဦးသူတို႔၏ အသက္
အသေခ်ၤယကစ၍။ အသက္တဖန္ ဆုတ္ယုတ္လာျပီးလွ်င္။ လူတု႔ိအသက္ဆယ္ႏွစ္တန္း အထိေအာင္းဆုတ္ယုုတ္သည္မွတဖန္။ လူတို႔အသက္သည္တဖန္ တျဖည္းျဖည္းရွည္လာျပီး။ အသသက္အသေခ်ၤယ်တိုင္ေအာင္ တဖန္ေရာက္လာေသာကာလသည္။ တခုေသာအႏၱရကပ္ တကပ္ဟုဆိုေလသည္။
၎အျပင္၊ အသေခ်ၤကပ္ၾကီးတကပ္ကိို အဌကထာက်မ္း၌ ုေရတြက္၍ တနည္းျပသည္မွာ။ အလွ်ား တယူဇနာ၊ အေစာက္ တယူဇနာ ရွိေသာ တိုက္ၾကီးတြင္။ မုန္႔ညင္းေစ့ကိုအျပည့္ထားျပီးလွ်င္။ အႏွစ္တရာေစ့ေသာခါမွ ၎တိုက္ထဲမွ။ မုန္႔ညွင္းေစ့တေစ့ကိုယူ၍ပစ္ေသာ္။ ၎တိုက္ၾကီးတြင္းမွ မုန္႔ညွင္းေစ့ကုန္ေသာ္လည္း။ အသေခ်ၤ တကပ္၏ ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ မေရာက္ေသးဟူ၍ျပဆိုေလသည္။ ၎အျပင္၊ ၎ကပ္၏ေရတြက္ျခင္းကို။ တနည္းျပေသးသည္မွာ။ ဤစၾကာ၀ဠာ အတြင္း၌ သံုးႏွစ္ သံုးလရြာေသာမိုးေရ မိုးေပါက္တို႔ကိုေရတြက္၍ကုန္ဘြယ္ရာရွိ၏။ အသေခ်ၤကပ္ကို ေရတြက္ေသာ္
မကုန္ေသးဟူ၍ ျပဆိုေလသည္။ ဤသို႔လွ်င္တကမၻာ၏ အပိုင္းအျခားကို။ ႏွစ္ပရေစၧဒအားျဖင့္ ဆံုးခန္းသို႔ပိုင္းျခား၍ မျပေသာေၾကာင့္။ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ သည္။ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးျဖင့္ ၀ိုးတို၀ါးတားမွတ္သားထားၾကရေလသည္။ ။၎တကမၻာတြင္လည္း။ သံ၀ဋကပ္။ သံ၀ဋဌာရကပ္။ ၀ိ၀ဋကပ္။ ၀ိ၀ါဋဌာရိကပ္ဟူ၍
ေလးဌာနအားျဖင့္ပိုင္းျခားထားေလသည္။ ၎ေလးဌာနတြင္။ ေလးဖို႔ တဖို႔ျဖစ္ေသာ ၀ိ၀ဋဌာရိကပ္၏အဖို႔သို႔ေရာက္ေသာအခါမွသာ။လူတို႔သည္ တည္ရွိၾကေလသည္။ က်န္ေသာ သံုးကပ္တို႔တြင္။ ေနခုႏွစ္ဆင္းထြက္၍ ပဌမစ်ာန္။ ျဗဟၼာဘံုတိုင္ေအာင္မီးေလာင္ေလသည္။မီးလွ်ံဆဲေသာအခ်ိန္ကာလသည္။ သံ၀ဋကပ္မည္ေလ၏။ ၎မီးလွ်ံဆဲျပီးသည့္ေနာက္မွ အထက္ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေအာက္ေကာင္းကင္တစပ္တည္း အမိုက္နက္တိုက္ၾကီးျဖစ္၍။ ကမၻာျပဳမိုးရြာသည့္ တိုင္ေအာင္ကာလသည္။ သံ၀ဋကပ္မည္ေလသည္။ ၎ေရဆုတ္ေလွ်ာ့၍ ေန၊ လေပၚသည့္တိုင္ေအာင္ ကာလသည္။ ၀ိ၀ဋကပ္မည္၏။ ၎ေန၊ လ ေပၚထြက္လာသည့္ကာလမွသည္။ ေနခုႏွစ္စင္း ထြက္ေအာင္ကာလသည္။ ၀ိ၀ဋဌာရီကပ္မည္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ပိဋကတ္တြင္ျပဆိုေသာေၾကာင့္။ တကမၻာတြင္ေလးဖို႔၊ တဖို႔ ၌သာ လူရွိေၾကာင္းသိရေလသည္။ ။
အသေခ်ၤယကစ၍။ အသက္တဖန္ ဆုတ္ယုတ္လာျပီးလွ်င္။ လူတု႔ိအသက္ဆယ္ႏွစ္တန္း အထိေအာင္းဆုတ္ယုုတ္သည္မွတဖန္။ လူတို႔အသက္သည္တဖန္ တျဖည္းျဖည္းရွည္လာျပီး။ အသသက္အသေခ်ၤယ်တိုင္ေအာင္ တဖန္ေရာက္လာေသာကာလသည္။ တခုေသာအႏၱရကပ္ တကပ္ဟုဆိုေလသည္။
၎အျပင္၊ အသေခ်ၤကပ္ၾကီးတကပ္ကိို အဌကထာက်မ္း၌ ုေရတြက္၍ တနည္းျပသည္မွာ။ အလွ်ား တယူဇနာ၊ အေစာက္ တယူဇနာ ရွိေသာ တိုက္ၾကီးတြင္။ မုန္႔ညင္းေစ့ကိုအျပည့္ထားျပီးလွ်င္။ အႏွစ္တရာေစ့ေသာခါမွ ၎တိုက္ထဲမွ။ မုန္႔ညွင္းေစ့တေစ့ကိုယူ၍ပစ္ေသာ္။ ၎တိုက္ၾကီးတြင္းမွ မုန္႔ညွင္းေစ့ကုန္ေသာ္လည္း။ အသေခ်ၤ တကပ္၏ ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ မေရာက္ေသးဟူ၍ျပဆိုေလသည္။ ၎အျပင္၊ ၎ကပ္၏ေရတြက္ျခင္းကို။ တနည္းျပေသးသည္မွာ။ ဤစၾကာ၀ဠာ အတြင္း၌ သံုးႏွစ္ သံုးလရြာေသာမိုးေရ မိုးေပါက္တို႔ကိုေရတြက္၍ကုန္ဘြယ္ရာရွိ၏။ အသေခ်ၤကပ္ကို ေရတြက္ေသာ္
မကုန္ေသးဟူ၍ ျပဆိုေလသည္။ ဤသို႔လွ်င္တကမၻာ၏ အပိုင္းအျခားကို။ ႏွစ္ပရေစၧဒအားျဖင့္ ဆံုးခန္းသို႔ပိုင္းျခား၍ မျပေသာေၾကာင့္။ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ သည္။ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးျဖင့္ ၀ိုးတို၀ါးတားမွတ္သားထားၾကရေလသည္။ ။၎တကမၻာတြင္လည္း။ သံ၀ဋကပ္။ သံ၀ဋဌာရကပ္။ ၀ိ၀ဋကပ္။ ၀ိ၀ါဋဌာရိကပ္ဟူ၍
ေလးဌာနအားျဖင့္ပိုင္းျခားထားေလသည္။ ၎ေလးဌာနတြင္။ ေလးဖို႔ တဖို႔ျဖစ္ေသာ ၀ိ၀ဋဌာရိကပ္၏အဖို႔သို႔ေရာက္ေသာအခါမွသာ။လူတို႔သည္ တည္ရွိၾကေလသည္။ က်န္ေသာ သံုးကပ္တို႔တြင္။ ေနခုႏွစ္ဆင္းထြက္၍ ပဌမစ်ာန္။ ျဗဟၼာဘံုတိုင္ေအာင္မီးေလာင္ေလသည္။မီးလွ်ံဆဲေသာအခ်ိန္ကာလသည္။ သံ၀ဋကပ္မည္ေလ၏။ ၎မီးလွ်ံဆဲျပီးသည့္ေနာက္မွ အထက္ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေအာက္ေကာင္းကင္တစပ္တည္း အမိုက္နက္တိုက္ၾကီးျဖစ္၍။ ကမၻာျပဳမိုးရြာသည့္ တိုင္ေအာင္ကာလသည္။ သံ၀ဋကပ္မည္ေလသည္။ ၎ေရဆုတ္ေလွ်ာ့၍ ေန၊ လေပၚသည့္တိုင္ေအာင္ ကာလသည္။ ၀ိ၀ဋကပ္မည္၏။ ၎ေန၊ လ ေပၚထြက္လာသည့္ကာလမွသည္။ ေနခုႏွစ္စင္း ထြက္ေအာင္ကာလသည္။ ၀ိ၀ဋဌာရီကပ္မည္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ပိဋကတ္တြင္ျပဆိုေသာေၾကာင့္။ တကမၻာတြင္ေလးဖို႔၊ တဖို႔ ၌သာ လူရွိေၾကာင္းသိရေလသည္။ ။
No comments:
Post a Comment